Shefqet Avdush Emini: SHQIP - Shefqet Avdush Emini – Piktura si akt i trupit, shpirtit dhe revoltës krijuese

Shefqet Avdush Emini's Biography,CV,Publications

Shefqet Avdush Emini – Brendia e ngjyrës dhe kujtesa e shpirtit njerëzor

Në këtë fotografi e cila kap një moment autentik krijimi, ne e shohim artistin e njohur ndërkombëtar Shefqet Avdush Emini në një proces të përqendruar pikturimi gjatë një simpoziumi ndërkombëtar. Veshur thjesht dhe i përkushtuar në heshtjen meditative të aktit krijues, ai është i rrethuar nga atmosfera e një laboratori artistik të gjallë, ku ndjehet energjia kolektive e krijuesve, por ku ai mbetet i zhytur në botën e tij të brendshme – në thellësitë e emocionit që ngjyra transmeton në kanavacë.

Figura që po merr formë në këtë moment është një grua – një portret i mbështjellë në ngjyrë blu, e përshkuar nga nuanca të ndezura të kuqes, të verdhës dhe të bardhës, që ndërthuren në një lojë të thellë ekspresioniste. Piktura bart mbi vete shenjat karakteristike të stilit të Shefqet Avdush Eminit – një stil i formuar ndër dekada, që përmbledh abstraktën, shpirtëroren dhe figurativen, duke i shndërruar ato në një gjuhë të veçantë që rrjedh mes realitetit dhe metaforës.

Fytyra e gruas është si një ikonë që del nga thellësia e një kujtese kolektive – e papërcaktuar në identitet, por jashtëzakonisht e gjallë në ndjeshmëri. Ngjyra blu, që mbizotëron portretin, është shpesh përdorur në historinë e artit si simbol i dhimbjes, heshtjes, por edhe i paqes dhe brendësisë. Në duart e Eminit, kjo ngjyrë bëhet një hapësirë shpirtërore ku figura ngjitet drejt dritës, përmes shtresave të ngjyrës që janë si plagë, por edhe si udhëzime për të kuptuar thellësinë e njeriut.

E kuqja dhe e verdha ndërhyjnë si shenja emocionale, si zëra të një drame të heshtur – ndoshta dashuri, ndoshta luftë, ndoshta kujtim. Vija të padukshme ndajnë dhe bashkojnë portretin me sfondin, duke krijuar një tension poetik mes formës dhe pafundësisë. Nuk ka ndarje të qartë mes trupit dhe hapësirës – gjithçka është e përbashkët, siç është për Shefqetin njeriu me universin, dhimbja me shpresën, koha me përjetësinë.

Në këtë vepër, Emini nuk po përpiqet të japë një portret realist, por një simbol të njeriut universal. Gruaja që shohim në pikturë mund të jetë një figurë historike, një nënë anonime, një refugjate, një muzo, një e mbijetuar – por ajo është mbi të gjitha një pasqyrë e brendësisë së artistit dhe ndoshta, e brendësisë sonë të përbashkët njerëzore.

Shefqet Avdush Emini – Ngjyra të shpirtit në lëvizje: Një portret i artit në krijim

Në këtë fotografi të gjallë dhe frymëzuese, artisti Shefqet Avdush Emini shfaqet në kulmin e aktit krijues, i zhytur plotësisht në procesin e tij artistik. Ai ndodhet në një simpozium ndërkombëtar, një nga shumë të tillët në të cilët ka marrë pjesë në dekada të tëra të krijimtarisë së tij intensive dhe të pasur. Atmosfera përreth flet për një hapësirë bashkëpunimi dhe pasioni, ku artistët nga e gjithë bota ndajnë eksperiencat, vizionet dhe frymëzimet e tyre. Në këtë kontekst, Shefqeti paraqitet si një figurë qendrore – jo vetëm si krijues, por si simbol i dialogut ndërkombëtar përmes artit.

Piktura që ai po punon paraqet një figurë femërore, e realizuar në mënyrë ekspresioniste me një paletë të thellë ngjyrash që përfshin të kaltër të thellë, të kuqe të zjarrtë dhe verdhë intensive. Kjo figurë, edhe pse nuk është e portretizuar në mënyrë realiste, ngjall emocione të thella dhe flet për një prani njerëzore që sfidon kohën dhe hapësirën. Teknikat e përziera, shtresëzimi i ngjyrave dhe lëvizjet e furçës krijojnë një ndjesi të lëvizjes së brendshme, sikur portreti të mos jetë thjesht një imazh, por një shpirt në evolucion.

Ky stil, karakteristik për Emini, është fryt i një rruge të gjatë dhe të thellë artistike që përfshin dekada pune intensive, ekspozita në mbi 30 vende të botës dhe një përkushtim të jashtëzakonshëm ndaj pikturës si medium i shprehjes së së vërtetës së brendshme. Shefqet Avdush Emini është një nga përfaqësuesit më të rëndësishëm të ekspresionizmit abstrakt bashkëkohor në arenën ndërkombëtare, dhe vepra e tij është një kombinim i teknikës mjeshtërore dhe filozofisë humane.

Figura në pikturën e tij nuk ka për qëllim të përfaqësojë një individ konkret, por më tepër arketipin e qenies njerëzore në udhëtim shpirtëror. Ngjyrat flasin për ndjenja të përziera – melankoli, forcë, butësi, revoltë dhe shpresë – ndërkohë që struktura kompozicionale, e ndërtuar me guxim dhe intensitet, i jep figurës një dimension të përjetshëm. E kaltra dominuese përçon një atmosferë introspektive, një qetësi e thellë, ndërsa ndriçimet në të verdhë dhe të kuqe shtojnë tension dhe jetë.

Në këtë moment të veçantë të kapur nga fotografia, shihet jo vetëm një pikturë në proces, por edhe vetë artisti si një medium i artit. Trupi i tij, veshja e tij, mjetet përreth – të gjitha janë pjesë e një performance të heshtur ku gjuha e vetme është ajo e ngjyrës dhe lëvizjes. Prania e tij karizmatike, me fytyrë të përqendruar dhe duar që flasin për përvojë, dëshmon për një artist që nuk e sheh pikturën si një qëllim, por si një rrugë drejt thellësive të qenies njerëzore.

Shefqeti është një artist i përkushtuar që gjithmonë ka parë përtej kufijve gjeografikë dhe stilistikë. Veprat e tij kanë qenë pjesë e muzeve, galerive dhe bienaleve më të njohura në Evropë, Azi, Amerikë dhe Afrikë. Ato nuk janë vetëm shfaqje estetike, por edhe reflektime filozofike dhe politike për njeriun, lirinë, dhimbjen, luftën dhe dashurinë.

Ky moment i kapur në foto është një testament i jetës së tij të përkushtuar ndaj artit. Ai nuk është thjesht një piktor që krijon vepra, por një njeri që jeton përmes artit, një shkrimtar i emocioneve përmes furçës, një filozof që nuk përdor fjalë, por dritë dhe ngjyrë. Piktura që ai po realizon këtu është më shumë sesa një portret – është një shpirt në përkthim vizual, një ndjesi në zhveshje, një histori që nuk ka nevojë për fjalë për të prekur thellësisht.

Shefqet Avdush Emini – Në rrugën e dritës dhe ngjyrës: Filozofia e shpirtit që bëhet formë

Ky çast i kapur në fotografi është një dritare drejt një universi krijues që nuk ndalet asnjëherë. Aty ku të tjerët shohin thjesht një ngjyrë apo një formë, Shefqet Avdush Emini sheh dhe na ofron një botë të tërë – një botë të ndërtuar nga ndjenja, kujtime, ëndrra dhe kujtesë kolektive. Në veprat e tij, asgjë nuk është sipërfaqësore; çdo vijë, çdo ngjyrë, çdo shtresë është një deklaratë e thellë shpirtërore dhe estetike.

Në këtë pikturë në proces, që mund të shihet si një simfoni e figurës njerëzore në ndërtim, artisti nuk kërkon të na japë një imazh të përfunduar, por na fton të jemi dëshmitarë të lindjes së një universi të brendshëm. Figura femërore që ngrihet nga telajo është një entitet në tranzicion – as plotësisht reale, as plotësisht abstrakte – ajo qëndron në një hapësirë të ndërmjetme, një terren ku identiteti, emocioni dhe shpirti ndërthuren me fuqinë transformuese të ngjyrës.

Ngjyra si gjuhë shpirtërore

Ngjyra, për Shefqetin, nuk është thjesht një element vizual, por një mjet meditativ. Bluja e thellë, që mbizotëron në këtë vepër, sjell ndjesinë e paqes së brendshme dhe reflektimit, por në të njëjtën kohë përçon edhe një formë të heshtur të dhimbjes ose mallëngjimit. Ajo është si deti që ruan në thellësi histori të pashprehura. E kuqja, si ngjyrë e shpirtit dhe e përplasjes së ndjenjave, krijon një tension emocional që futet thellë në ndërdijen e shikuesit. Ndërsa e verdha – simbol i dritës, shpirtit dhe kujtesës – ndërhyn për të dhënë kontrast dhe shpresë, për të krijuar dritare të mundshme shprese brenda një bote që luhatet mes kaosit dhe qetësisë.

Përdorimi i këtyre ngjyrave nuk është i rastësishëm. Ai reflekton një kod vizual që artisti ka ndërtuar ndër vite, ku çdo paletë është e lidhur me një ndjesi të caktuar, një përjetim emocional të përpunuar në heshtje, në studio apo në bashkëkrijim me hapësira ndërkombëtare.

Trupi i artistit si mjet krijimi

Është e pamundur të mos e vësh re se si trupi i artistit bëhet pjesë integrale e procesit krijues. Shefqeti nuk pikturon me dorë të ftohtë – çdo lëvizje e tij është një pjesë e ritualit të shenjtë të krijimit. Nga mënyra se si mban paletën dhe furçën, nga qëndrimi i trupit e deri te përqendrimi i thellë në fytyrë – gjithçka është dëshmi e një përjetimi total. Ai nuk e sheh artin si një profesion, por si një mënyrë të të jetuarit, një gjuhë që ia mundëson të komunikojë me botën pa fjalë, përmes emocioneve të ngjyrës dhe formës.

Në këtë mënyrë, trupi i tij në këtë foto është një instrument i ndjeshëm i një muzike të brendshme që vetëm ai mund ta dëgjojë dhe ta përkthejë në formë pamore. Është një formë meditimi aktiv, ku shpirti dhe materia shkrihen në një.

Piktura si arkiv emocional dhe filozofik

Shefqet Avdush Emini i përket atyre artistëve që nuk kërkojnë vetëm të impresionojnë syrin, por të tronditin zemrën dhe ndërgjegjen. Veprat e tij janë një kombinim i historisë personale dhe asaj kolektive. Ai mbart me vete kujtesën e popullit të tij, vuajtjet e luftës, eksodin dhe shpresën e një rilindjeje. Edhe kur nuk flet drejtpërdrejt për tragjedi, pikturat e tij mbajnë gjurmë të padukshme të dhimbjes njerëzore – jo si denoncim, por si kujtesë, si reflektim për atë që kemi qenë dhe për atë që ende jemi.

Figura në këtë pikturë mund të lexohet si metaforë e gruas universale – e nënës, motrës, mësueses, artistes – që mbart në fytyrën e saj të turbullt të gjitha përmasat e qenies. Ajo është njëkohësisht një simbol i ndjeshmërisë dhe i forcës, një kujtesë e thellë për rolin e pashprehshëm të femrës në mbijetesën e shoqërive njerëzore.

Ndikimi ndërkombëtar dhe gjuha universale e veprës së tij

Shefqet Avdush Emini ka qenë dhe mbetet një ambasador i kulturës përmes artit. Në çdo vend ku ka ekspozuar – nga Parisi në Kairo, nga Seuli në Bratislavë – veprat e tij kanë kaluar përtej barrierave gjuhësore dhe kulturore, duke komunikuar përmes një gjuhe të përbashkët njerëzore. Stili i tij është unik, por mesazhi është universal: njeriu si qenie ndjesore, e përhershme në kërkim të dritës, kuptimit dhe shpresës.

Në këtë kuptim, kjo pikturë e veçantë është një pjesë e mozaikut të madh të krijimtarisë së tij, ku çdo vepër është një fije drite që ndriçon rrugëtimin e përbashkët njerëzor.

ENGLISH

Shefqet Avdush Emini – The Inner World of Color and the Memory of the Human Soul

In this photograph, which captures an authentic moment of creation, we see the internationally renowned artist Shefqet Avdush Emini deeply immersed in the act of painting during an international symposium. Dressed simply and absorbed in the meditative silence of creation, he is surrounded by the vibrant atmosphere of an artistic laboratory, where the collective energy of creators can be felt—yet he remains fully immersed in his own inner world, in the depths of the emotion that color transmits to the canvas.

The figure taking shape at this moment is a woman—her portrait enveloped in shades of blue, interwoven with vivid tones of red, yellow, and white, blending together in a profound expressionist play. The painting bears the characteristic marks of Shefqet Avdush Emini’s style—an aesthetic developed over decades, fusing abstraction, spirituality, and figuration into a unique language that flows between reality and metaphor.

The woman’s face emerges like an icon from the depths of a collective memory—undefined in identity, yet vividly present in emotion. The dominant blue, often used in art history as a symbol of sorrow, silence, peace, and introspection, becomes in Emini’s hands a spiritual space where the figure ascends toward the light. The layers of color resemble wounds, but also serve as pathways to understanding the depth of human experience.

Red and yellow intervene as emotional signs, voices of a silent drama—perhaps love, perhaps war, perhaps memory. Invisible lines divide and unify the portrait with the background, creating a poetic tension between form and infinity. There is no clear boundary between body and space—everything is interconnected, just as for Shefqet the human is one with the universe, pain with hope, time with eternity.

In this work, Emini is not attempting to create a realistic portrait, but rather a symbol of the universal human. The woman we see in the painting could be a historical figure, an anonymous mother, a refugee, a muse, a survivor—but above all, she is a mirror of the artist’s inner self, and perhaps of our shared human interiority.

Shefqet Avdush Emini – Colors of the Soul in Motion: A Portrait of Art in Creation

In this vivid and inspiring photograph, artist Shefqet Avdush Emini appears at the height of his creative act, fully immersed in his artistic process. He is participating in an international symposium, one of many he has attended throughout decades of rich and intensive artistic activity. The surrounding atmosphere speaks of a space of collaboration and passion, where artists from around the world share their experiences, visions, and inspirations. In this context, Shefqet stands as a central figure—not only as a creator but also as a symbol of international dialogue through art.

The painting he is working on features a female figure, rendered in an expressionist manner with a deep color palette that includes intense blues, fiery reds, and vibrant yellows. Though not realistically portrayed, this figure evokes profound emotions and represents a human presence that transcends time and space. Through mixed techniques, layered pigments, and dynamic brushstrokes, Emini creates a sense of internal movement, as if the portrait is not just an image, but a soul in evolution.

This signature style is the result of a long and profound artistic journey spanning decades of dedicated work, exhibitions in over 30 countries, and an extraordinary commitment to painting as a medium for expressing inner truth. Shefqet Avdush Emini is one of the most significant representatives of contemporary abstract expressionism on the international stage, and his work is a synthesis of masterful technique and humanist philosophy.

The figure in his painting is not intended to represent a specific individual, but rather the archetype of the human being on a spiritual journey. The colors speak of mixed emotions—melancholy, strength, gentleness, rebellion, and hope—while the composition, built with courage and intensity, gives the figure an eternal dimension. The dominant blue conveys an introspective atmosphere, a profound calm, while the yellow and red highlights add tension and life.

In this special moment captured by the photograph, we see not only a painting in progress but also the artist himself as a medium of art. His body, his clothing, the tools around him—all become part of a silent performance where the only language is that of color and movement. His charismatic presence, with a focused face and hands that speak of experience, reveals an artist who does not see painting as a goal, but as a path toward the depths of human existence.

Shefqet is a devoted artist who has always looked beyond geographic and stylistic boundaries. His works have been featured in some of the most prestigious museums, galleries, and biennials across Europe, Asia, America, and Africa. They are not merely aesthetic displays, but also philosophical and political reflections on humanity, freedom, pain, war, and love.

This moment, captured in the photograph, stands as a testament to his life devoted to art. He is not simply a painter who creates works, but a human being who lives through art—a writer of emotions with a brush, a philosopher who speaks not with words, but with light and color. The painting he is creating here is more than a portrait—it is a soul in visual translation, a feeling being unveiled, a story that needs no words to reach the deepest parts of us.

Shefqet Avdush Emini – On the Path of Light and Color: The Philosophy of a Soul Becoming Form

This captured moment in the photograph is a window into a creative universe that never rests. Where others may see mere color or form, Shefqet Avdush Emini sees—and offers us—an entire world: one built from emotion, memory, dreams, and collective consciousness. In his works, nothing is superficial; every line, every hue, every layer is a profound spiritual and aesthetic statement.

In this painting in progress, which may be viewed as a symphony of the human figure under construction, the artist does not strive to offer a finalized image but invites us to witness the birth of an inner universe. The female figure emerging from the canvas is an entity in transition—not fully real, not entirely abstract—existing in an in-between space, where identity, emotion, and soul merge with the transformative power of color.

Color as a Spiritual Language

Color, for Shefqet, is not merely a visual element but a meditative tool. The deep blue that dominates this piece evokes a sense of inner peace and contemplation, while simultaneously conveying a quiet form of grief or longing. It resembles the sea, which holds unspoken histories in its depths. The red, symbolizing soul and emotional tension, creates a powerful emotional resonance that taps into the viewer’s subconscious. Meanwhile, yellow—light, memory, and spirit—offers contrast and hope, opening windows of possibility within a world that wavers between chaos and serenity.

His use of color is anything but accidental. It reflects a visual code he has developed over the years, where each palette is linked to a specific feeling, an emotional experience shaped in silence, either in his studio or in collaborative international spaces.

The Artist’s Body as a Creative Instrument

One cannot help but notice how the artist’s body becomes an integral part of the creative process. Shefqet does not paint with a detached hand—every movement is part of a sacred ritual of creation. From the way he holds the palette and brush, to the posture of his body and the deep concentration on his face—everything bears witness to total immersion. He does not perceive art as a profession, but as a way of being, a language through which he can speak to the world without words, through the emotions of color and form.

In this way, his physical presence in the image is an instrument attuned to an inner music only he can hear, and which he translates into visual form. It is a kind of active meditation, where spirit and matter blend into one.

Painting as Emotional and Philosophical Archive

Shefqet Avdush Emini belongs to those rare artists who do not aim to merely impress the eye but to stir the heart and conscience. His works are a convergence of personal and collective history. He carries with him the memory of his people, the pain of war, exile, and the hope for rebirth. Even when his paintings do not speak directly of tragedy, they carry invisible traces of human suffering—not as denunciation, but as remembrance, as reflection on who we have been and who we still are.

The figure in this painting can be read as a metaphor for the universal woman—mother, sister, teacher, artist—whose blurred face embodies all dimensions of being. She is at once a symbol of sensitivity and strength, a silent reminder of the unspoken role of women in the survival of human societies.

International Influence and the Universal Language of His Art

Shefqet Avdush Emini has been and continues to be an ambassador of culture through art. In every country where he has exhibited—from Paris to Cairo, from Seoul to Bratislava—his works transcend linguistic and cultural boundaries, speaking through a shared human language. His style is unique, yet his message is universal: the human being as a sensitive being, forever in search of light, meaning, and hope.

In this sense, this particular painting is a piece of the larger mosaic of his creativity, where each work is a thread of light illuminating the collective human journey.

DUTCH

Shefqet Avdush Emini – De Innerlijke Wereld van Kleur en de Herinnering van de Menselijke Ziel

In deze foto, die een authentiek creatief moment vastlegt, zien we de internationaal gerenommeerde kunstenaar Shefqet Avdush Emini diep geconcentreerd aan het schilderen tijdens een internationaal symposium. Eenvoudig gekleed en volledig ondergedompeld in de meditatieve stilte van het creatieve proces, bevindt hij zich in een levendige artistieke omgeving, waar de collectieve energie van kunstenaars voelbaar is. Toch blijft hij volledig gefocust op zijn innerlijke wereld, in de diepten van het gevoel dat kleur overbrengt op het doek.Het beeld dat op dit moment vorm krijgt, is dat van een vrouw—haar portret omhuld door tinten blauw, verweven met levendige tonen van rood, geel en wit, die samenkomen in een diep expressionistisch spel. Het schilderij draagt de kenmerkende stijl van Shefqet Avdush Emini—een esthetiek ontwikkeld over decennia, die abstractie, spiritualiteit en figuratie samenvoegt tot een unieke taal die tussen realiteit en metafoor stroomt.Het gezicht van de vrouw komt naar voren als een icoon uit de diepten van een collectief geheugen—onbepaald in identiteit, maar levendig aanwezig in emotie. Het dominante blauw, vaak gebruikt in de kunstgeschiedenis als symbool voor verdriet, stilte, vrede en introspectie, wordt in Eminis handen een spirituele ruimte waarin de figuur opstijgt naar het licht. De lagen kleur lijken op wonden, maar dienen ook als paden om de diepte van de menselijke ervaring te begrijpen.Rood en geel treden op als emotionele tekens, stemmen van een stille drama—misschien liefde, misschien oorlog, misschien herinnering. Onzichtbare lijnen verdelen en verenigen het portret met de achtergrond, waardoor een poëtische spanning ontstaat tussen vorm en oneindigheid. Er is geen duidelijke grens tussen lichaam en ruimte—alles is met elkaar verbonden, net zoals voor Shefqet de mens één is met het universum, pijn met hoop, tijd met eeuwigheid.In dit werk probeert Emini geen realistisch portret te creëren, maar eerder een symbool van de universele mens. De vrouw die we in het schilderij zien, kan een historische figuur zijn, een anonieme moeder, een vluchteling, een muze, een overlevende—maar bovenal is zij een spiegel van het innerlijke zelf van de kunstenaar, en wellicht van onze gedeelde menselijke innerlijkheid.

Shefqet Avdush Emini – Kleuren van de Ziel in Beweging: Een Portret van Kunst in Creatie

In deze levendige en inspirerende foto verschijnt kunstenaar Shefqet Avdush Emini op het hoogtepunt van zijn creatieve daad, volledig ondergedompeld in zijn artistieke proces. Hij neemt deel aan een internationaal symposium, een van de vele waaraan hij heeft deelgenomen gedurende decennia van rijke en intensieve artistieke activiteit. De omringende sfeer spreekt van een ruimte van samenwerking en passie, waar kunstenaars van over de hele wereld hun ervaringen, visies en inspiratie delen. In deze context staat Shefqet als een centrale figuur—niet alleen als schepper, maar ook als symbool van internationale dialoog door middel van kunst. Het schilderij waaraan hij werkt, toont een vrouwelijke figuur, weergegeven in een expressionistische stijl met een diep kleurenpalet dat intense blauwen, vurige roden en levendige gelen omvat. Hoewel niet realistisch afgebeeld, roept deze figuur diepe emoties op en vertegenwoordigt een menselijke aanwezigheid die tijd en ruimte overstijgt. Door gemengde technieken, gelaagde pigmenten en dynamische penseelstreken creëert Emini een gevoel van innerlijke beweging, alsof het portret niet slechts een beeld is, maar een ziel in evolutie.Deze kenmerkende stijl is het resultaat van een lange en diepgaande artistieke reis die decennia van toegewijd werk, tentoonstellingen in meer dan 30 landen en een buitengewone toewijding aan schilderen als medium voor het uitdrukken van innerlijke waarheid omvat. Shefqet Avdush Emini is een van de meest significante vertegenwoordigers van het hedendaagse abstracte expressionisme op het internationale toneel, en zijn werk is een synthese van meesterlijke techniek en humanistische filosofie.De figuur in zijn schilderij is niet bedoeld om een specifiek individu te vertegenwoordigen, maar eerder het archetype van de menselijke geest op een spirituele reis. De kleuren spreken van gemengde emoties—melancholie, kracht, zachtheid, rebellie en hoop—terwijl de compositie, opgebouwd met moed en intensiteit, de figuur een eeuwige dimensie geeft. Het dominante blauw straalt een introspectieve sfeer uit, een diepe rust, terwijl de gele en rode accenten spanning en leven toevoegen.In dit bijzondere moment, vastgelegd door de foto, zien we niet alleen een schilderij in wording, maar ook de kunstenaar zelf als medium van kunst. Zijn lichaam, zijn kleding, de gereedschappen om hem heen—alles wordt onderdeel van een stille performance waarin de enige taal die van kleur en beweging is. Zijn charismatische aanwezigheid, met een geconcentreerd gezicht en handen die spreken van ervaring, onthult een kunstenaar die schilderen niet ziet als een doel, maar als een pad naar de diepten van het menselijk bestaan.Shefqet is een toegewijde kunstenaar die altijd verder heeft gekeken dan geografische en stilistische grenzen. Zijn werken zijn te zien geweest in enkele van de meest prestigieuze musea, galerieën en biënnales in Europa, Azië, Amerika en Afrika. Ze zijn niet slechts esthetische vertoningen, maar ook filosofische en politieke reflecties op de mensheid, vrijheid, pijn, oorlog en liefde.Dit moment, vastgelegd in de foto, staat als een getuigenis van zijn leven gewijd aan kunst. Hij is niet simpelweg een schilder die werken creëert, maar een mens die leeft door kunst—een schrijver van emoties met een penseel, een filosoof die niet spreekt met woorden, maar met licht en kleur. Het schilderij dat hij hier creëert, is meer dan een portret—het is een ziel in visuele vertaling, een gevoel dat wordt onthuld, een verhaal dat geen woorden nodig heeft om de diepste delen van ons te bereiken.

Shefqet Avdush Emini – Op het pad van licht en kleur: de filosofie van een ziel die vorm wordt

Dit vastgelegde moment op de foto is een venster naar een creatief universum dat nooit rust. Waar anderen slechts kleur of vorm zien, ziet Shefqet Avdush Emini – en biedt ons – een hele wereld: opgebouwd uit emotie, herinnering, dromen en collectief bewustzijn. In zijn werk is niets oppervlakkig; elke lijn, elke kleur, elke laag is een diepgaande spirituele en esthetische verklaring.In dit schilderij-in-wording, dat gezien kan worden als een symfonie van het menselijke figuur in opbouw, probeert de kunstenaar niet een voltooid beeld aan te bieden, maar nodigt hij ons uit getuige te zijn van de geboorte van een innerlijk universum. De vrouwelijke figuur die uit het doek tevoorschijn komt, is een entiteit in transitie – niet volledig realistisch, noch geheel abstract – bestaand in een tussengebied waar identiteit, emotie en ziel samensmelten met de transformerende kracht van kleur.

Kleur als spirituele taal

Kleur is voor Shefqet niet enkel een visueel element, maar een meditatief instrument. Het diepe blauw dat dit werk domineert, roept een gevoel van innerlijke rust en contemplatie op, terwijl het tegelijkertijd een stille vorm van verdriet of verlangen uitdrukt. Het lijkt op de zee, die ongezegde geschiedenissen in haar diepte verbergt. Het rood, dat ziel en emotionele spanning symboliseert, creëert een krachtige resonantie die het onderbewustzijn van de toeschouwer aanspreekt. En het geel – licht, herinnering, geest – biedt contrast en hoop, en opent vensters van mogelijkheid binnen een wereld die balanceert tussen chaos en sereniteit.Zijn kleurgebruik is allesbehalve toevallig. Het weerspiegelt een visuele code die hij door de jaren heen heeft ontwikkeld, waarbij elk palet verbonden is aan een specifieke emotie – een innerlijke ervaring gevormd in stilte, in zijn atelier of binnen internationale creatieve ontmoetingen.

Het lichaam van de kunstenaar als creatief instrument

Men kan niet anders dan opmerken hoe het lichaam van de kunstenaar zelf een integraal onderdeel wordt van het scheppingsproces. Shefqet schildert niet met een afstandelijke hand – elke beweging is onderdeel van een heilig ritueel van creatie. Van de manier waarop hij het palet en de penseel vasthoudt, tot de houding van zijn lichaam en de diepe concentratie op zijn gezicht – alles getuigt van totale overgave. Voor hem is kunst geen beroep, maar een manier van bestaan, een taal waarmee hij zonder woorden tot de wereld spreekt – via de emoties van kleur en vorm.Zijn fysieke aanwezigheid in dit beeld is een instrument dat is afgestemd op een innerlijke muziek die alleen hij hoort en die hij vertaalt naar visuele vormen. Het is een vorm van actieve meditatie, waarin geest en materie samenvloeien tot één.

Schilderkunst als emotioneel en filosofisch archief

Shefqet Avdush Emini behoort tot die zeldzame kunstenaars die niet enkel willen imponeren met het oog, maar het hart en geweten willen beroeren. Zijn werken zijn een samenvloeiing van persoonlijke en collectieve geschiedenis. Hij draagt de herinnering van zijn volk, de pijn van oorlog, ballingschap en de hoop op wedergeboorte. Zelfs wanneer zijn schilderijen niet direct over tragedie spreken, dragen ze onzichtbare sporen van menselijk lijden – niet als aanklacht, maar als herinnering, als reflectie op wie we zijn geweest en wie we nog steeds zijn.De figuur in dit schilderij kan gelezen worden als een metafoor voor de universele vrouw – moeder, zuster, lerares, kunstenaar – wier vervaagde gezicht alle dimensies van het bestaan belichaamt. Zij is tegelijk een symbool van gevoeligheid en kracht, een stille herinnering aan de onuitgesproken rol van vrouwen in het voortbestaan van menselijke samenlevingen.

Internationale invloed en de universele taal van zijn kunst

Shefqet Avdush Emini is en blijft een culturele ambassadeur via de kunst. In elk land waar hij heeft geëxposeerd – van Parijs tot Caïro, van Seoel tot Bratislava – overstijgen zijn werken de grenzen van taal en cultuur, en spreken ze via een gedeelde menselijke taal. Zijn stijl is uniek, maar zijn boodschap is universeel: de mens als een gevoelig wezen, altijd op zoek naar licht, betekenis en hoop.In die zin is dit specifieke schilderij een stukje van het grotere mozaïek van zijn creativiteit, waarin elk werk een draad van licht is die de collectieve menselijke reis verlicht.

SHEFQET AVDUSH EMINI CAME FROM HOLLAND

Acrylic on canvas 2019

SHEFQET AVDUSH EMINI DUTCH ART MASTER

International Artist Shefqet Avdush Emini

My Performance in International Art Symposium Hurghada,Egypt

Italian Art Criticism Giovanni Cardone

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in International Art Symposium Sarajevo, Bosnia

https://spark.adobe.com/video/2pCU3BCw7SJiE

International Art Symposium Baku Azerbaijan

My Performance in International Art Symposium Sharm Ell Sheikh

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in National Art Event The Netherlands

My Performance in International Art Symposium Cesme, Turkey

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in International Art Symposium Birgi,Turkey

International Art Plener in Poland

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in International Art Symposium Penza,Russia

My working sandals,Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My working sandals, Performance in International Art Symposium Didim,Turkey

My work clothes, Performance in International Art Symposium Istanbul,Turkey

My Performance in International Art Symposium Cesme,Turkey

Dutch Master Painter

My Performance in International Art Symposium Kuwait

http://www.flasmedya.com/efeler_belediyesinden_sanata_buyuk_destek/...

Exhibition in Palestina - Gaza 2014

International for Art Palestina - Gaza 2014

http://qudsnet.com/news/View/278173

This painting belongs to the foundation of the Municipality Museum in Estremoz, Portugal, 2014

Acrylic painting on canvas
Size: 100x120

Klik here: http://www.youtube.com/watch?v=JmiDiVgqsWE

29 - 6- 20

HERE YOU CAN SEE A LOT !
https://sites.google.com/site/davidovcartist/home14

Egyptian Art critic:Talaat Abdul Aziz 2010

Italians Art critic Giovanni Cardone

Shefqet Avdush Emini – “Figura në Flakë”

Shefqet Avdush Emini – “Figura në Flakë”

(Analizë e thelluar për një pikturë të përmasave dramatike nga mjeshtri i ekspresionizmit abstrakt)

Në këtë pikturë të fuqishme dhe emocionalisht tronditëse të Shefqet Avdush Eminit, përballë nesh ngrihet një figurë e përflakur, e gdhendur mes hijes dhe dritës si një thirrje nga skaji i ekzistencës. Kjo vepër, e realizuar me ngjyra të thella dhe kontraste dramatike mes së kuqes gjëmimtare dhe të zezës së përthithur, nuk është thjesht një kompozim formal; është një shpërthim i pastër emocional, një klithmë që ngjall ndjeshmëri të thella dhe provokon reflektime etike, ekzistenciale dhe metafizike.

Figura që shfaqet në tablo është një siluetë njerëzore që ngjan sikur po dalë nga një zjarr apokaliptik ose ndoshta nga thellësitë e shpirtit të vet. Koka, e rrethuar nga ngjyrat e gjakut dhe flakës, ka një përftesë të zymtë, gati-humane, që ngërthen vuajtjen, ankthin dhe nënshtrimin ndaj një force të padukshme. Kjo fytyrë pa sy të qartë, pa gojë të artikuluar, është një simbol universal i qenies së braktisur – e cila, ndonëse është e përfshirë nga dhimbja, ende ka një prani të fuqishme në errësirën përreth saj.

Veçanërisht domethënëse është dora që shtrihet drejt poshtë, si një shenjë komunikimi të fundit, si një tentativë për të prekur realitetin, për të kapur një kujtim, ose ndoshta për të lëshuar një mallkim të heshtur. Gjesti i dorës është i zgjatur, i përkulur në një formë që ngjason me dëshpërimin, me një lutje të humbur në errësirë. Ajo është e përflakur, por jo e shkrumbuar – një dëshmi e mbijetesës përtej shkatërrimit.

Ngjyrat janë gjuha kryesore e kësaj pikture. E kuqja, si simbol i jetës, gjakut, dhimbjes dhe revoltës, përhapet si një zjarr që gëlltit gjithçka në rrugën e saj. E zeza përreth, në kontrast të dhimbshëm, është heshtja, vdekja, zbrazëtia e madhe që përthith të gjitha ngjyrat e tjera. Bashkimi i këtyre dy ekstremeve krijon një tension vizual që nuk lejon syrin të pushojë – tërheq, dridh, e më pas e përfshin vëzhguesin në një dialog të thellë shpirtëror.

Ky është universi i Shefqet Avdush Emini – një artist që nuk pikturon sipërfaqe, por thellësi; nuk ofron imazhe, por gjendje; nuk paraqet narrativë, por realitete të shpirtit të përflakur nga historia, kujtesa dhe trauma. Piktura nuk është vetëm një akt estetik për Eminin, por një rit sakrificial ku ngjyrat janë mishërime të ndjenjave njerëzore, ndërsa forma janë mbetje të luftës mes njeriut dhe fatit të tij.

Nuk është rastësi që figura duket e humbur, e paindividualizuar – ajo është gjithkush dhe askush njëkohësisht. Mund të jetë fytyra e refugjatit që largohet nga lufta, e nënës që ka humbur fëmijën në gjëmën e historisë, e individit të thjeshtë që shkrin identitetin e vet në një epokë të kolektivitetit të tmerrit. Kjo mungesë identiteti të qartë është në fakt një universalizim i dhimbjes – një pikturë që flet për të gjithë, por nga brendësia e shpirtit të një artisti që e ka përjetuar vuajtjen si realitet, jo si koncept.

Shefqet Avdush Emini, përmes kësaj vepre, e transformon kanavacën në një fushë betejë ku ngjyrat luftojnë për të mbijetuar, ku figura njerëzore nuk është triumfuese, por as e dorëzuar. Është në gjendje pezull – mes shkatërrimit dhe shpresës, mes fundit dhe fillimit.

Piktura e paraqitur këtu është një nga kulmet e shprehjes ekspresioniste në artin modern shqiptar dhe ndërkombëtar. Ajo nuk flet vetëm për individin, por për fatin e kolektivitetit, për zërin e heshtur të popujve që kanë kaluar nëpër ferr, por që ende rezistojnë – me ngjyrë, me formë, me kujtesë.

Kjo vepër duhet të lexohet, ndjerë dhe përjetuar. Ajo është jo vetëm një imazh, por një manifest emocional. Një testament që i mbijeton kohës, që flet për njeriun, për errësirën dhe dritën brenda tij. Një dorë që zgjatet nga flakët drejt nesh – për të na kujtuar se edhe në errësirën më të thellë, arti mbetet dritë që digjet, por nuk shuhet kurrë.Në universin shpirtëror të krijuar nga Shefqet Avdush Emini, kjo pikturë qëndron si një ikonë e përkryer e tensionit mes jetës dhe asgjësimit, mes pranisë njerëzore dhe zhdukjes së saj në një kohë të mbrapshtë. E qetë në strukturë, por rrëqethëse në përmbajtje, vepra përbën një kulm të meditimit filozofik që piktori e përçon përmes mjeteve të tij shprehëse: përplasje ngjyrash, trajta të paqarta por të ndjera, dhe mbi të gjitha, një energji që nuk shteron.

Kjo figurë – e përbërë jo nga konture të qarta por nga lëvizje të brendshme – është një mbetje e qenies që digjet, por mbetet e pacenuar në identitetin e saj. Një simbol i shpirtit që përkundër gjithçkaje, nuk zhduket. Emini nuk kërkon të paraqesë një njeri konkret, por vetë aktin e të qenit njeri në kushtet më të skajshme. Ai i shmanget realizmit dhe i jep përparësi tensionit emocional që buron nga forca e ngjyrës dhe ajo e boshësisë. Kjo është një qenie që fluturon mes zjarrit dhe heshtjes, një “mbijetesë e përjetshme” në një hapësirë pa kohë.

Forma si shenjë metafizike

Në këtë pikturë, Shefqet Avdush Emini përdor gjuhën e abstraktes me një ndjeshmëri të jashtëzakonshme. Nuk ka një strukturë klasike të kompozicionit: gjithçka duket se është shtrirë në mënyrë intuitive, por çdo element ka vendin e vet të saktë. Figura që shtrihet në planin vertikal, e përbërë nga një kokë dhe një dorë të zjarrta, duket sikur është në lëvizje drejt një boshllëku të pamatshëm. Gjymtyrët e trupit janë të paqartë – ndoshta sepse ky nuk është më një trup në kuptimin fizik, por një substancë shpirtërore që kalon nëpër flakët e transformimit.

Koka, që del si një shpërthim i ngjyrës së kuqe nga errësira, nuk është thjesht një kokë njeriu. Është përfytyrimi i mendimit, kujtesës, ndërgjegjes që akoma reziston përballë shkatërrimit. Në të mund të projektojmë fytyrën e çdokujt: një dëshmitar lufte, një martir, një poet i humbur, një filozof i persekutuar. E kuqja nuk është vetëm gjaku, por edhe fuqia e brendshme që vlon. Ajo flet për dhimbje, por edhe për vitalitetin që s’lejon shpirtin të shuhet.

Dora si simbol i dëshirës për komunikim

Elementi më prekës në këtë kompozim mbetet dora – e zgjatur, e përflakur, e tejzgjatur përtej kufirit të natyrshëm. Ajo është një gjymtyrë e cila nuk përpiqet të kapë diçka, por të ndërtojë një urë. Dora, në artin e Shefqet Avdush Eminit, është shenjë e jetës së mbetur, e mundësisë për të komunikuar edhe kur fjalët janë zhdukur, edhe kur zëri është përpirë nga gjëma. Është një gjest që na fton të dëgjojmë, të ndjejmë, të kuptojmë.

Në shumë prej veprave të tij, Emini ka përdorur dorën si simbol të jetës, të shpresës, por edhe të protestës. Këtu ajo ngjan si një shenjë e fundit për ndihmë, si një ftesë për ndërgjegjësim kolektiv, si një zgjatje e fundit për të ruajtur humanitetin që na lidh. Ajo nuk është dorë e dobët – përkundrazi, pavarësisht përflakjes, ajo ruan forcën e një akti simbolik që i tejkalon kufijtë fizikë.

Hapësira si një “skenë ontologjike”

Një aspekt i jashtëzakonshëm në këtë pikturë është mënyra se si Emini ndërton hapësirën. Nuk jemi përballë një sfondi klasik. Hapësira këtu është fluide, e paqartë, pothuajse metafizike. Është një ndërthurje e territ dhe dritës, një përplasje mes harresës dhe kujtesës. Në të zezat e thella të sfondit, nuk ka thjesht errësirë, por një boshësi që e përthith gjithçka përveç vetë figurës njerëzore. Kjo hapësirë është një reflektim i shpirtit njerëzor në gjendjen e tij të fundme – e zbrazët, por njëkohësisht e mbushur me tension dhe kuptim.

Për Eminin, kjo nuk është thjesht një hapësirë vizuale, por një skenë filozofike ku figura njerëzore përballet me vetveten, me Zotin, me universin, me dhimbjen, me moralin, me heshtjen. Është një vend i përmbysjes së vlerave, por edhe i rindërtimit të shpresës. Përballë kësaj hapësire, spektatori nuk ka më rolin e një vrojtuesi pasiv – ai ftohet të bëhet pjesë e saj, të hyjë në thellësi, të meditojë.

Një vepër që nuk mbaron kurrë

Ajo që e bën këtë pikturë veçanërisht të fuqishme është fakti se ajo nuk jep përgjigje – ajo pyet. Nuk mbaron në momentin që përfundon vizatimi apo pikturimi. Përkundrazi, ajo vazhdon të jetojë në mendjen dhe ndërgjegjen e çdo shikuesi. Është një vepër që qëndron përtej kohës, përtej kontekstit të saj konkret. Është një përjetim universal i dhimbjes njerëzore, i rezistencës, i nevojës për të mos harruar.Piktura mbart në vete jo vetëm forcën e përjetimit individual të artistit, por edhe dimensionin kolektiv të përvojës njerëzore në shekullin e dhimbjes, të luftërave, të genocidit, të përndjekjeve. Shefqet Avdush Emini këtu del si një dëshmitar i kohës, por edhe si një shënues i përjetësisë së shpirtit që nuk pranon të harrohet.

REMZI LIMANI:

ARTISTI ME VLERA TË DËSHMUARA KRIJUESE

E Enjte, 02.12.2010, 10:58 PM |

Nga: Remzi Limani

Krijuesi ynë respektiv, Shefqet Emini, i cili tashmë vepron dhe jeton në Holandë - nuk është artist i rastit, por, në fakt, ai është një prej artistëve të kultivuar dhe i formuar si duhet, ngase, rrugëtimi i tij drejt botës së artit të vërtetë ishte një udhëtim studioz, i ngritur mbi themelet e mirëfillta dhe bazat e shëndosha për të krijuar një art të pranueshëm dhe të arrirë në të gjitha pikëpamjet…

InternationalDavidovc Artist Shefqet Avdush Emini

Jo rastësisht, Shefqet Eminin e njoha viteve të tetëdhjeta, atëbotë kur ishte student i Akademisë së Arteve në Universitetin e Prishtinës. Që nga ajo kohë, krijuesi ynë, Emini, nga dashuria për të bukurën, me xhelozi prej artisti, ishte i pasionuar në fushën e pikturës, saktësisht në portretin figurativ; duke e fokusuar atë në plan të parë. Pra, formulimet figurative - studioze ndër më të ndryshmet në shumë fusha të arteve figurative deri te skulptura e në veçanti të portretit artistik, Shefqeti bëri shumë hapa për të arrutur aty ku eshtë sot.

Në fillim të karrierës së tij, ai e kultivonte portretin tradicional, ku vlerat artistike dhe figurative ishin në suazat dhe normat akademike. Mirëpo, krijuesi në fjalë, me punën e tij studioze dhe të pandërprerë - sikur donte të kalonte nëpër të gjitha fazat për të arritur deri tek mjeshtëria dhe përsosuria artistike në profesionin e tij. Në formulimet e tija paraprake në fushën e portretit, në telajo kryesisht dominonin imazhet e modeleve të përzgjedhura, të cilat në sfondin i pikturës inkorporoheshin me një prapavi të rëndomt… Në këtë kontekst, z. Emini, filloi të hulumtoj dhe materializoj edhe hapësirën e një tërësie figurative duke e begatuar sfondin e portreteve me gamën e të mbylltës së bashku me dritëhijet e shprehura me të cilat vepra e tij natyrshëm mori edhe një dimension duke u veshur me të duhurën artistike dhe vlerat e një qasjeje figurative Rembrantiane.

Pra, krijuesi ynë respektiv, Shefqet Emini, i cili tashmë vepron dhe jeton në Holandë - nuk është artist i rastit, por, në fakt, ai është një prej artistëve të kultivuar dhe i formuar si duhet, ngase, rrugëtimi i tij drejt botës së artit të vërtetë ishte një udhëtim studioz, i ngritur mbi themelet e mirëfillta dhe bazat e shëndosha për të krijuar një art të pranueshëm dhe të arrirë në të gjitha pikëpamjet… Pra, faza e tashme e krijimtarisë së tij, pa asnjë dyshim, me të drejtë mund të quhet krijimtari artistikisht e pjekur dhe e kultivuar si duhet. Portretet të cilët tani Shefqeti i krijon me pasion dhe mjeshtëri prej artisti, bëjnë pjesë në kultivimin dhe paraqitjen e imazheve nga të gjitha shtresat shoqërore, gjinishë dhe moshave të ndryshme. Nga këto shtjellime dhe studime figurative, ai nxjerrë në pah momentin psikologjik dhe social të njeriut dhe kohës së tij - si element kryesor dhe i rëndësishëm për të zbuluar dhe prekur shpirtin e individit të paraqitur në veprat e tij. Tani, qasja e formulimeve artistike dhe të shprehurit figurativ në veprat e Shefqetit, në vetvete ngërthejnë frymën ekspresive, të një guximi dhe fuqie krijuese e cila na dëshmon dorën e sigurtë prej një artistiti të merituar.

Koloriti i begatë, me nuancat e ndezura që nga e kuqja, e kaltra, e verdha, okeri por edhe e zeza dhe paleta e përpunuar e toneve të ngrohta, veprën e artistit e fuqizojnë dhe estetikisht e bëjnë të kapshme për mendjen dhe syrin e çdo individi. Së këndejmi, Shefqet Emini, me të njejtën frymë i qaset edhe peizaxhit dhe vizatimit ekspresiv duke e dëshmuar kontinuitetin e një gjuhe dhe shprehje figurate të një arti modern. Ai dhe vepra e tij në ekspozitat kolektive si dhe ato personale u prezantuan në shumë galeri të njohura gjithandej botës së qytetëruar. Ai ekspozoi në: Suedi, Danimarkë, Austri, Norvegji, Gjermani, Itali, Angli, Spanjë, Portugali, Egjipt, Kinë, Turqi, Francë, Belgjikë, Rumani, Maqedoni, Kroaci, Bosnje, Kosovë dhe Shqipëri. Dhe, më në fund, duhet të themi se Shefqet Emini, tashmë është një artist i cili posedon dhe flet me gjuhën e tij figurative të një fryme ndryshe nga të tjerët dhe nga e kaluara e tij dhe koha kur u njohëm me të.

Biografia: Shefqet Avdush Emini (1957), i lindur në Davidovc të Kosovës. Shkollën Fillore dhe atë të mesmen i mbaroi në vendlindje. Më pastaj u diplomua në Akademinë e Arteve (Dega e pikturës) në Universitetin e Prishtinës. Pas mbarimit të studimeve, fillimisht punoi si arsimtar i artit figurativ në shkollën e mesme të qytezës, Shtime dhe në shkollën e mesme të qytetit Ferizaj. Tani, mbi dhjetë vite jeton dhe vepron në Holandë, duke u marrë aktivisht me artet figurative si artist i dëshmuar dhe i pranuar nga komuniteti artistikdhe publiku i gjërë i shtetit të Holandës. Gjatë qëndrimit të tij në shtetin e luleve, ai pati një numër të konsiderueshëm të ekspozitave personale si dhe ato kolektive në shumë shtete dhe galeri të njohura botërore. Po ashtu, për punën e tij krijuese. Shefqeti u shpërblye me çmime dhe mirënjohje nga asociacione të ndrushme kulturore dhe artistike nga vende të ndryshme.

Shefqet Emini, është anëtarë i disa galerive, fondacioneve dhe asociacioneve artistike siç janë:

- Permanent collection of the Gallery Tetovo, Macedonia 2010
- Permanent collection of the Gallery Aiud, Romania 2010
- Permanent collection of the Museum Tepecik,turkey 2010
- Aperon Art Plus Gallery, Istanbul 2010
- Gallery Tornby Denmark2010;
- RKD as from2003;
- Foundation Symbiose Sittard as from 2003;
- Foundation art centre keeps out 2003;
- Aida as from 1994
- Stichting Kunstcentrum Weert as from 2003;
- Permanent collection of the National Gallery of art in Tirana 1999
- Artist figurative association of the Kosovo as from1989;
- President of the foundation ‘Zef Kolombi ‘ Ferizaj Kosovo as from 1988-1992
- Member of foundation art centre ‘ Zef Kolombi ‘ Ferizaj Kosovo as from 1982;

ر الأخ بار

ال رئ ي س ية . 1
ف نون . 2
ال هول ندي إي م ني.. ي لهو ث م ي ب يع ل وح ته ب 01 آلاف ي ورو . 3

آلاف 10 الهول ندي إي م ني.. ي لهو ث م ي ب يع ل وح ته ب
ي ورو
ي ا سر ج ع ي صة
18:52 -ال ثلاث اء، 5 ماي و 5102
ةدهاشم 949
ل و شاهدت إي م ني وهو ي ر سم، ل ن ت ش عر مط ل قا أن ش ي ئا س يخرج من
هذا ال ف نان.
حال ة من ال ل عب وال ع فوي ة ال م توا ص لة، ي تحرك ي م ي نا وي سارا،
ي خطو ف وق ال لوحة أح يان ا، ي لمس ب فر شات ه ال لوحة، ث م ي دور
حول ها ك أن ه ي بحث عن مدخل جدي د، مصارع ث يران أمام ال لوحة أو
راق ص ب ال يه، ي عام لها ب رق ه شدي دة، ي تحرك ب قوه ل كن ب رق ه،
وي ضع ل م سات ه ال ب س يطة.
ي

ي ؤمن إي م ني أن ال ر سم هو حال ة ت ع ب ير ق وي وع ن يف وم فاجئ، ي جب
ا ب سرعة )هكذا ت ك لم م عي(، أمض ي نا أي ام نا ن ر سم سوي ا ت وظ ي فه
ج ن با إل ى ج نب، ف نان ل ط يف وهادئ ال ط بع، ع ن يف جدا مع ال خامات
والأل وان، ل كن ح ي نما ي م سك ل وح ته ي عود ل ط ي فا، غال با ما ت ش عر
أن ك ت قف أمام ط فل ي لهو

ك إن ك ت سمع ف ي فال دي أو ب تهوف ن وهو ي ر سم، ي س كب الأل وان
ب ع فوي ة إل ى حد الإهمال، ث م ي تركها ت جف وي عود ل ها مجددا، ل يخرج
م نها ل وحة عظ يمة

ث قاف ته ال ف ن ية ال عال ية وا ضحة ف ي ل وحات ه، ف نان زار مصر
مرت ين ف قط، وق ع ب غرامها، وق رر أن ي ر سم ال وجوه ال م صري ه،
ت باع ل وح ته ب 01 آلاف ي ورو، وي س تط يع أن ي ر سم 5 ل وحات ف ي
ال يوم ال واحد

ن عجب جدا أعمال ه، ل ك نها لا ت عج به هو، ك ث يرا ما أن هى ر سمة ث م أعاد
طلاؤها وب دأ من جدي د.

ف نان ل وحات ت ش ك يل ر سم ش ف قت هول ندي إي م ني

اقرأ ايض ا

Piktura e cila mbeti ne koleksionin permanent te Museut Modern ne Estremoz,Portugal

PIKTORI SHEFQET AVDUSH EMINI PUSHTON MUZETË BOTËRORË TË ARTIT

Faruk Tasholli 10/08/2014

Gazetarit Rus I Thash: Une jam shqiptar nga Kosova dhe dua te dihet origjina ime. Piktori nga Kosova, Shefqet Avdush Emini, i mërguar prej shumë vitesh në Holandë, ka kohë që me krijimtarinë e tij artistike po paraqitet me sukses në shumë vende të botës.Ai sa kthehet nga një simpozium krijues, e thërrasin në tjetrin, gjithnjë duke zgjeruar punën e vet në fushën e pikturës nëpër botë. Kësaj radhe, artisti ynë i suksesshëm,sjell mbresat e tij në disa nga simpoziumet krijuese që i pati gjatë këtij vit

Simpoziumi në Penza, Russi 15 maj 2014

Piktura e punuar gjatë simpoziumit internacional në Penza,Russi në vitin 2014 Në këtë vit konkuruan 700 artistë nga anët e ndryshme të botës, ku u pranuan diku 65 për pikturë. Projekti ka qenë i paraparë të plotësohet brenda tri jave, po edhe pse unë shkova pesë ditë vonesë ,me arsyen e agjendës sime të stërngarkuar,nuk më mungoi koha, sepse për tri ditë unë e mbarova projektin që ka qenë i paraparë për tri javë dhe me nje cilësi shumë të lartë! Të gjthë kanë qenë të befasuar, si një vit më parë që ndodhi e njëjta gjë. Niveli i punës sime është vlerësuar shumë lart prej të gjitha shtresave, ku nga çdo anë kam marrë shumë fjalë të mira . Vetë organizatorët m’u kanë drejtuar me fjalën se ti je një gjenial, fantastik. Kështu disa kolegë të profesionit, prapa shpinës, janë ankuar si është e mundur që Shefqeti, për tri ditë ta përfundojë projektin, e tani ai rrin si turist.Organizatorët u janë përgjegjur: po të gjithë nuk mund të jenë Shefqet, sepse ai ka prëvojë shumë të madhe dhe është një artist i madh e fantastik. Këto fjalë m’i ka tregue njëri nga organizatorët.Natyrisht se unë kam qenë shumë i kënaqur.Në këtë simpozium, si edhe në të tjerët, kam krijuar një rreth të mirë dhe kam kaluar shumë mirë. Nga shumica e artistëve kam pasur respekt shumë te madh. Po ashtu, organizatorët më kanë çmuar shumë dhe, kanë treguar respekt të veçantë ndaj meje, deri sa nuk e shpalpva para pikturave flamurin tim kombëtar, kuq e zi. Mbasandej, filluan të zbehen raportet me organizatorët. Ata më vonë u iknin kontakteve me mua, por punes sime jo dhe, atë e donoin dhe e çmonin. Po kjo mua me bëri të vazhdoj edhe më tutje.Mbas një dite erdhi Televizoni i atij qyteti që të bëjë intervistë me mua. Para se të jepej intervista drejtpërdrejt në televizion, gazetarit i thashë se unë jam shqipare nga Kosova dhe, dëshiroj që të dihet origjina ime ,por jam shtetas i Holandës dhe më duhet ta prezentoj Holandën. Pasi kjo ndodhi, prapë ata filluan të zemërohen, por une nuk kish dert, sepse ia arrita qellimit tim. Më në fund, u thashë se kjo do të mbetet hera e fundit që prezentohem këtu.Unë punën time e pëfundova, prezentova artin e kulturën time dhe kaq. Mua nuk më duhet më shumë. Kështu, ata mbetën jo të kënaqur, sepse gjithsesi mua më humbën, por edhe punën time nuk munde ta kenë më aty .Ajo që ka mbetur aty, ruhet në muzen e tyre, normalisht bashkë me emrin tim, që prapa ka mburrjen time se çdohereë e çdokund mbetem shqiptar. Nga expozita ne Penza, Rusi 2014 Punimi I punuar vitin e kaluar.

Nga expozita ne Penza, Rusi 2014 Punimi i punuar vitin 2013

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 2014

Foto nga vendi i punes, ku dhe ketu behet hapja e ekspozites ne

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 2014

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 18 qershor 2014

Simpoziumi Internacional Saguenay, Canada 18 qershor 2014 Foto nga ekspozitea ne Saguenay, Canada 2014 Ky simpozium ka qenë shumë I organizuar . Ne kemi prezentuar katër artistë internacionalë, Holandë, Iran , Maroko dhe Çeki. Pritja nga vendasit ka qenë mjaft e mirë, e po ashtu edhe kontaktet kanë qenë shumë të mira.Kuptohet si në çdo simpozium tjetër, rrjeti zgjerohet me shokë.Me fillimin e demostrimit te punës sime, unë kam krijuar një rreth të gjerë të simpatizantëve dhe zgjerimin e shoqërisë në ato vende. Vërtet edhe këtu puna e ime është vlerësuar shumë lart.Aty kam dëgjuar shumë e shumë fjalë të mira jashtë prezencës , e po ashtu në prezencën time, që nganjëherë ndihesha ngusht prej perkrahjes, respektit dhe vlerësimit të madh, si nga kolegët, ashtu edhe nga vizitorët.Kam pasur rastin disa herë që shumë njerëz të panjohur më kanë kërkuar në restorant vetëm të takohen me mua.Pas një dite erdhi një artist diku i moshës 70-75 vjeçare, i cili më kishte kërkuar përmesorganizatorit..Organizatori erdhi ne restorant dhe më tha se po të kërkon një artist i yni që është emër i madh tek ne.Unë shkova dhe u takove me të. Qysh në fjalët e para më tha se unë ndihem krenar që të kam afer. Unë vështrova punën tuaj jashtë prezences dhe mund të them se ti je një artist shumë i madh, edhe pse unë kam dëgjuar shumë për ty brenda këtyre ditëve që ju prezentoni tek ne me pikturat tuaja. Kam ardhur special për ty të të shoh dhe të ta njoh punën prej së afërmi.Ti e din se unë nuk marr pjesë në këtë simpozium, por kam kënaqësinë e madhe që të takova dhe të njoha ty nga afër. Jashtë pranisë sime i kishte thënë organizatorit se ardhja e këtij artisti të madh nga Holand ua ka ngritur nivelin e simpoziumit.Kështu më tha vetë organizatori dhe buzëqeshi me një kënaqësi.Po ashtu kishte ardhur një koleksionist i artit dhe kishte pyetur kush është ky artist? Ata i kishin treguar se është nga Holanda.Pas pak miutash unë mberrita te vendi im i punës dhe ai m‘u drejtua: a mund të të pyes diqka? Ju pergjegja me „po“ natyrisht. A ka mundësi ta shoh këtë punimin tënd të madh që është i shtrirë nën tavolinë? E nxora punimin dhe ia tregova. Ai e shikoi pothuaj pesë minuta dhe më tha ti je një artist i krisur. Unë iu pergjegja nuk po të kuptoj, si po mendon, ndërsa ai buzëqeshi dhe tha ti je një artist i krisur, por shumë, shumë i madh që s‘mund të të mbërrijë çdokush. Dhe tërë kohën për çdo ditë vinte dhe më përcillte nga afër, dhe me pyeste si mund ta kam punën tënde ... nuk kam guxim një artist aq të madh ta pyes për çmimin e pikturës. Kështu ai më ofroi vizitkartën e vet dhe kerkonte të jemi në kontakt dhe deri në ditën e fundit më percolli me fjalë të mëdha duke shprehur kënaqësinë që ishte pranë një artisti të madh, si më quajti mua. Vërtet kam pasur çaste të shkëlqyera në këtë simpozium! Ky simpozium i tejkaloi kufinjtë e punës sime në prezentim… Vërtet kam qenë shum i lumtur dhe ndihem krenar që së paku po mund të hedh një gur themel në të mirën e kombit tim.Prania kulturës sime po shpërndahet në tërë botën dhe po përqafohet me një respekt te madh. Prandaj, nuk mund ta fsheh kënaqësinë qe u prezentova në ketë simpozium të rëndësishëm në Seguenay, në Canada ! Foto ne hapej e ekspozites se perbashket ne Kanad 2014 Mrapa eshte koleksionisti me gruan e vet, ndërsa ky kanadez, e mban paletën për ta nëshkruar pikturën për hir të respektit.

Simpoziumi ne Estremoz,Portugal 3 korrik 2014

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 2014

Simpoziumi Estremoz,Portugal 2014

Foto me nenkryetarin e komunes 2014 Ne prezentuam NL grup ne Estremoz, Portugal Dita e parë e demostrimit ishte një pikturë e përbashkët me artistin shumë të mirë Gustave dhe me një artiste tjetër që quhej Bikkel dhe, po ashu,edhe unë. Kjo pikturë u punua në ambientin e hapur ku kanë qenë shumë publik afër dhe kanë qenë të mahnitut me procesin e zhvillimin dhe përfundimit të piktures. Ne u ndamë vërtet me një sukses të madh. Kështu që kjo pikturë iu dhurua komunës së qytetit nga grupi NL. Piktura iu dhurua komunes se qytetit Estremoz,Portugal 2014 Në këtë simpozium kemi qenë të thirrur që të prezentojmë Hoöandën .Kemi prezentuar tre piktorë nga Holanda dhe dy piktorë e një fotograf nga Portugalia. Po ashtu, kanë prezentuar me ne edhe katër drumer dhe nje poet nga ta. Ka qenë vërtet një prezentim i denjë, ku masa ka qenë e mahnitur me zhvillimin dhe punën që kemi bërë. Po ashtu, organizatorja ka qenë shumë korekte dhe ka treguar kujdes dhe respekt të madh ndaj nesh.Unë i bëra dy piktura ku njëra mbeti në muzeun e atij qyteti ku ishte një muze i madh dhe shumë i bukur, ndërsa tjetrën e mora në shtëpi, me qëllim, po qe se kerojnë punën time në ndonjë muze tjetër të ua dergoj. Ndërsa për pikturën qe mbeti në muze, ata thonë se ne jemi krenarë që mbajmë pikturën tuaj në muzeun tonë. Po ashtu, komuna e qytetit thotë se është krenare që mban një pikturë aq të bukur e të përbashkët nga grupi NL . Piktura është acriyl në pëlhurë, formati: 100 x 120, viti: 2014 Qendron në muzeun e qytetit Estremoz, Portugali

Punen time, pothuaj si në çdo simpozium e kanë dashur te gjitha shtresat, si artistët po ashtu edhe vizitorët. Kanë qenë të befasuar me rezultatin që kam treguar.Si çdo herë, fjalë të mëdha e të kendshme kam marre pothuaj nga çdokush. Unë përseris prapë se vërtet ndihem i lumtur që emri im prezenton kulturën tonë nëpër shumë muze të botës. Ndjej obligim moral e shpirëtrore që ta jap një kontribut për të mirën e kulturës së kombit tim. Pas perfundimit te simpoziumit, morëm thirrje që të ekspozojmë në muzeun e qytetit ku ishte një muze vërtet i shkëlqyshëm. Po ashtu, kërkuan që të dy piktorët të na kenë prapë në simpoziumin tjetër, mua dhe kolegin Gustav. Tani ne jemi në kontakt të përhershëm me ta. Natyrisht se edhe ne jemi shumë mirënjohës për kujdesin dhe respektin e tyre ndaj nesh. Ishte një kënaqësi që prezentva në këtë simpozium, po ashtu një krenari vërtet për vlerën e lartë të punës që krijova në këtë simpozium. Kjo punë që shihet, mbetet në atë muze të madh e të bukur.

Tuesday, May 20, 2025

SHQIP - Shefqet Avdush Emini – Piktura si akt i trupit, shpirtit dhe revoltës krijuese

Shefqet Avdush Emini – Piktura si akt i trupit, shpirtit dhe revoltës krijuese

Analizë për një nga veprat e tij të realizuar me këmbë

Në një botë të përmbytur nga formate të përsëritura dhe koncepte të konsumuar estetikisht, arti i Shefqet Avdush Emini ngrihet si një thirrje tronditëse për autenticitet, për një gjuhë që buron nga thellësia e qenies dhe që nuk pranon të bllokohet brenda kufijve akademikë. Piktura që kemi përpara nesh – një vepër që është realizuar në mënyrë të pazakontë, me këmbë – nuk është vetëm një objekt vizual, por një manifest i shpirtit të lirë, një provokim estetik dhe filozofik që zgjon pyetje mbi vetë natyrën e krijimtarisë.

Shefqet Avdush Emini, si një prej emrave më të rëndësishëm të artit bashkëkohor ndërkombëtar, e shtyn kufirin e zakonshëm të procesit artistik. Ai nuk pikturon vetëm me dorë – ai përdor të gjithë trupin si mjet të ndërveprimit me telajon, duke e shndërruar aktin e krijimit në një performancë të gjallë dhe të fuqishme. Në këtë vepër të veçantë, ai vendos që telajon ta preki me këmbë – një zgjedhje që nuk është thjesht teknike, por thellësisht simbolike dhe poetike.

Në këtë kompozim shpërthyes të formave dhe ngjyrave, gjurmët e këmbëve mbi telajo nuk janë vetëm gjurmë fizike, por një formë e gjurmës së shpirtit. Çdo hap mbi pikturë është një lëvizje ndaj tabuve artistike, një goditje ndaj dogmave të artit të institucionalizuar. Ngjyrat përplasen në një ritëm të trazuar, përçojnë tension, emocion dhe një shpërthim të brendshëm që s’ka nevojë për fjalë – vetëm për ndjeshmëri dhe praninë e syrit të pastër.

Figura që lind nga kjo përplasje ngjyrash është një fytyrë njerëzore, por e rrënuar, e dekompozuar nga furia e brushës-këmbë, një portret që flet për dhimbje, për mbijetesë, për identitetin e zhveshur nga dekori i përditshmërisë. Kjo fytyrë, e shtrirë horizontalisht mbi tokë, ka një dramë të brendshme që përplaset me këmbët e artistit – sikur jeta vetë të ishte shkelur, por edhe ringjallur përmes aktit të krijimit.

Përdorimi i këmbëve në këtë proces krijues nuk është rastësor. Është një deklaratë. Është një mënyrë për ta çliruar dorën nga funksionet tradicionale, për ta vendosur trupin në një marrëdhënie të re me telajon, për të zhveshur artin nga kontrolli racional dhe për ta dorëzuar atë në impulsin, në spontanitetin e pavetëdijes. Shefqet Avdush Emini nuk e kontrollon vetëm pikturën – ai e jeton atë.

Ky akt krijues, i realizuar mbi një sipërfaqe që duket si një betejë mes materialit dhe shpirtit, është një metaforë e fortë për betejën e artistit me botën moderne: një botë që shpesh e nëpërkëmb njeriun, që e shkel me padrejtësi dhe harresë, por që gjithashtu lind edhe revoltën, artin, rezistencën përmes së bukurës. Gjithçka në këtë vepër flet për rezistencë – rezistencë për të qenë ndryshe, për të qëndruar i vërtetë në një kohë të mbushur me iluzione.

Ngjyrat janë të ngarkuara me tension emocional: e kuqja përplaset me errësirën, sikur të ishin gjak dhe terr, dritë dhe brengë. E bardha përreth krijon një boshllëk që nuk është zbrazëti, por hapësirë reflektimi. Në tërësinë e saj, piktura është si një piskamë pa zë – një dëshmi vizuale e jetës së artistit që nuk rresht së kërkuari, duke e sfiduar realitetin me çdo hap, me çdo ngjyrë, me çdo pikturë.

Shefqet Avdush Emini është një krijues që nuk pikturon për të bërë përshtypje – ai pikturon për të shpëtuar vetveten dhe për të zgjuar ndërgjegjen tonë të fjetur. Në këtë vepër të jashtëzakonshme, ku trupi i artistit bëhet mjet krijues dhe akt rezistence, ne përjetojmë një formë të re të artit – një art që nuk kërkon leje për të ekzistuar, por që vjen si një furtunë e bukur dhe e domosdoshme për ta ndryshuar mënyrën se si e shohim botën dhe vetveten.

Arti i shputës – kthimi në origjinën e instinktit krijues

Piktura e Shefqet Avdush Emini, e realizuar me këmbë, nuk është vetëm një akt rebelimi ndaj kanoneve të artit tradicional, por një rikthim në gjenezën e instinktit krijues – në atë çast kur arti nuk kishte ende rregulla, por ishte thjesht një nevojë primitive për të lënë gjurmë. Është një kthim te piktura parahistorike, te shpellat e Altamira apo Lascaux, ku njeriu i hershëm vizatonte me gishta dhe me pjesë të ndryshme të trupit, me baltë dhe me gjak, për të ndërtuar marrëdhënien e tij të parë me botën dhe me vdekjen. Shefqet Emini nuk është një piktor i dorës – ai është një piktor i qenies së plotë.

Kur ai vendos të shkelë mbi telajo, ai nuk po “dëmton” pikturën, siç mund ta interpretonte një sy i paformuar estetikisht – përkundrazi, ai po e rilind. Ai po e shndërron sipërfaqen e bardhë në një terren ekzistencial, ku çdo hap është një vendim. Çdo gjurmë është si një krisje në sipërfaqe, ku ngjyra flet, ndërsa forma lind si rezultat i rrëmujës së bukur të lëvizjes trupore.

Kjo teknikë e jashtëzakonshme e fut artistin në një dialog me veprën jo nga lart, si një zot mbi telajon, por nga brenda saj – si bashkëvuajtës, si bashkërrëfyes, si bashkëkrijues. Këmba nuk ka precizionin kirurgjik të dorës, por ajo ka një impuls më të drejtë, më visceral. Artistit nuk i intereson më kontrolli, por çlirimi i ndjenjës. Ai nuk kërkon perfeksionin estetik, por sinqeritetin brutal. Dhe ky sinqeritet është pikërisht ajo që e bën pikturën të jashtëzakonshme.

Identiteti i shkelur – fytyra si terren i dhimbjes dhe dëshmisë

Në këtë vepër, portreti i përhumbur, i shtrirë, i rrënuar nga gjurmët e këmbëve, ngjan si një simbol universal i njeriut të përbuzur, të shkelur nga padrejtësitë e botës, nga luftërat, nga urrejtja, nga harresa. Ky nuk është thjesht një imazh figurativ – kjo është një ikonë e dhimbjes njerëzore. Artistit nuk i intereson vetëm të përfaqësojë një figurë – ai dëshiron ta materializojë gjendjen e saj. E dhembshme, e heshtur, e mbuluar me të kuqe, si me gjak të fshehur nën ngjyrat e përziera.

Kjo fytyrë, mbi të cilën qëndrojnë këmbët e artistit, nuk është viktimë e një akti dhune, por e një akti shpengimi. Ajo nuk është e poshtëruar – ajo është e lartësuar përmes shkeljes, sepse shkelja këtu nuk është poshtërim, por pjesë e procesit të ringjalljes. Është si një Krisht i ri, që jo kryqëzohet, por shkelet, për të marrë mbi vete mëkatet e heshtjes sonë kolektive.

Shefqet Emini këtu nuk është vetëm artisti – ai është edhe dëshmitari, edhe aktori, edhe shpirti i kësaj fytyre. Ai nuk qëndron jashtë kuadrit – ai është brenda tij. Ai nuk e përshkruan dhimbjen – ai e përjeton. Dhe kjo e bën veprën jo vetëm artistike, por edhe etike.

Trupi si brushë, shpirti si dritë

Kjo metodë radikale e krijimit përfaqëson një zhvendosje të madhe në historinë e artit bashkëkohor. Trupi bëhet instrument – jo për spektakël, por për sakrificë. Trupi nuk është më thjesht mjet për të mbajtur penelin – ai është vetë peneli. Ai është mediumi që përçon shpirtin në telajo. Trupi qëndron mbi vepër, por njëkohësisht është brenda saj – e formon, e ndot, e shenjtëron.

Kjo është arsyeja pse piktura e Emini-t nuk lexohet vetëm me sy – ajo ndihet me lëkurë. Ajo ka puls, ka frymëmarrje, ka tension, ka dramë. Ajo është një akt i gjallë, jo një përfundim i ngrirë. Emini nuk punon për të krijuar një objekt muzeal – ai krijon një akt të përjetshëm, një kujtim të papërshkrueshëm vizual, që jeton në mendjen e shikuesit më shumë sesa në muret e galerisë.

Konteksti global i një gjuhe personale

Në një kohë kur shumë artistë ndjekin trendet dhe përpiqen të jenë pjesë e “global art market”, Shefqet Avdush Emini qëndron i lirë, radikal, unik. Ai është global jo sepse përpiqet të jetë i tillë, por sepse është i përjetshëm në gjuhën që përdor. Çdo veprim i tij artistik i përket një gjuhe që kapërcen kufijtë kombëtarë dhe gjuhësorë. Piktura e tij flet për dhimbjen dhe shpresën e njeriut kudo në botë.

Për këtë arsye, kjo vepër që duket si një “provokim estetik”, në fakt është një lutje universale për humanitet. Është një thirrje për t’u kujtuar që arti nuk është dekor, por ndërgjegje. Nuk është zbukurim, por përballje. Nuk është mbyllje në korniza, por hapje e plagëve që njerëzimi përpiqet t’i harrojë.

Piktura si skenë ekzistenciale – metafora të njeriut të shekullit XXI

Kur shohim këtë pikturë të krijuar me këmbë, ne nuk shohim vetëm një eksperiment teknik apo një zgjedhje performative; përballë nesh kemi një skenë ekzistenciale, ku çdo njollë ngjyre është një akt i qartë rebelimi ndaj heshtjes. Fytyra e përmbysur, e turbulluar nga ndjeshmëria fizike e gjurmëve, ngjan me një trup të lënë në mes të historisë – as i gjallë, as i vdekur. Është simboli i njeriut modern, të humbur midis teknologjisë dhe izolimit, midis dhunës globale dhe mungesës së empatisë.

Piktura nuk është thjesht një përfaqësim i dhimbjes – ajo është një ftesë për ndërgjegjësim. Në një epokë ku imazhet konsumohen me shpejtësi, ku vuajtja kthehet në spektakël mediatik, Shefqet Avdush Emini guxon të na ndalë, të na detyrojë të shohim përtej sipërfaqes. Në vend të kompozimeve estetike që shkojnë drejt harmonisë, ai krijon disharmoni të qëllimshme, tension të qëllimshëm, pikërisht që ne të mos arrijmë ta kalojmë këtë imazh pa reflektuar.

Ndikimi i artit të trupit dhe aksionit në veprën e Emini-t

Kjo vepër mund të lexohet edhe në dritën e artit të trupit (body art) dhe të arteve performative të shekullit XX, veçanërisht në linjën e artistëve si Yves Klein, Marina Abramović, Ana Mendieta, Hermann Nitsch apo Kazuo Shiraga. Por ndryshe nga shumë prej tyre që trupi e përdorin si mjet për të testuar limitet fizike ose për të provokuar perceptimin publik, Emini trupi e përdor si një ndërmjetës mes shpirtit dhe sipërfaqes – si një medium të pastër, të lirë, të pakorruptuar nga teknika akademike.

Këmba, ky instrument i “ulët” në hierarkinë e trupit, befas kthehet në organ të ndjeshëm të krijimit. Kjo është një zgjedhje e ngarkuar simbolikisht – një mënyrë për të thënë se edhe më e papritura, më e nënvleftësuara pjesë e trupit mund të krijojë bukuri, për sa kohë është e mbushur me frymë. Kjo është një revoltë e qetë, por e fuqishme, kundër elitizmit në art.

Qenia në mes të rrënojave – tensioni mes shpresës dhe përçudnimit

Në çdo piksel të kësaj pikture ndjejmë një luftë të heshtur midis dritës dhe errësirës. Edhe pse përfaqësimi është i turbullt, i trazuar, dhe në pamje të parë i paqartë, nga brenda saj del një tension i qartë: tensioni i shpirtit që lufton për të mbijetuar. Kjo nuk është një pikturë depresioni – është një pikturë që bërtet për jetë. Ngjyrat, edhe kur janë të errëta, nuk janë të pajeta – ato kanë energji. Kjo tregon se brenda gjurmëve ka dritë, se brenda çrregullimit ka akoma frymë që pulson.

Në këtë mënyrë, piktura kthehet në një dëshmi – jo vetëm për gjendjen e njeriut, por për forcën e artit për të mbijetuar përtej çdo rrëmuje. Në një botë ku çdo gjë duket se copëtohet, arti i Emini-t arrin të ngjizë sërish kuptimin, të krijojë një gjuhë vizuale që i kapërcen fragmentet, dhe i bashkon në një formë të re që flet.

Shefqet Avdush Emini – artisti që guxon të ecë mbi plagë

Ky akt i të pikturuarit me këmbë është gjithashtu një metaforë për vetë rrugëtimin artistik të Shefqet Avdush Emini. Ai ecën mbi plagë – të tijat dhe të botës. Ai nuk ka frikë të shkelë mbi sipërfaqet e frikshme, mbi dhimbjen kolektive, mbi kujtesën historike të një kombi që ka kaluar përmes luftërave, migrimeve, poshtërimeve, por edhe mbi plagët e përditshmërisë globale.

Ai nuk vjen nga një akademizëm steril. Ai nuk krijon për të ndërtuar “karrierë”, por për të dhënë një dëshmi shpirtërore. Kjo pikturë nuk është vetëm një akt krijimi – është një akt përgjegjësie. Dhe për këtë arsye, Emini është më shumë se një artist – ai është një dëshmitar i kohës sonë.

Rrënjët shpirtërore dhe filozofia e rezistencës në veprën e Shefqet Avdush Emini

Në thelb të çdo gjurme që lë artisti mbi telajo, qoftë ajo nga gishti i këmbës apo nga një vegël klasike, fshihet një shpirt që s’mund të heshtë. Shefqet Avdush Emini nuk pikturon për të zbavitur, por për të dëshmuar. Në çdo veprim të tij ndjehet një filozofi e qëndrueshme: besimi se arti nuk është zbukurim, por një akt i thellë humanist. Pikërisht për këtë arsye ai zgjedh të pikturojë me këmbë – një gjest që nuk është as spontan, as rastësor, por një deklaratë e qëllimshme: edhe ajo që është më afër dheut, më afër dhimbjes, mund të kthehet në mjet krijimi.

Në këtë mënyrë, Emini i rikthen artit përmasën e tij rituale. Ai nuk e sheh aktin e pikturimit si diçka mekanike, por si një lloj lutjeje fizike, një lëvizje të trupit në hapësirë për të thirrur shpirtrat, kujtesën, historinë. Ai nuk kërkon t’i shpëtojë dhimbjes, por e fton atë brenda kanavacës për ta shndërruar. Dhe përmes kësaj, ai bën rezistencë – ndaj harresës, ndaj sipërfaqësisë, ndaj uniformitetit që po e mbyt botën bashkëkohore.

Figura e njeriut të paemër – universi i një fytyre kolektive

Fytyra e shtrirë në këtë tablo nuk është një portret i individualizuar. Ajo nuk është një model konkret, as një figurë e identifikueshme. Dhe pikërisht për këtë arsye, ajo është fuqishëm përfaqësuese. Ajo është fytyra e çdo njeriu të dërrmuar, të paidentifikuar në luftë, të braktisur në anën tjetër të botës, të shpërfillur në rrugë. Ajo është fytyra e humbur që artisti e vendos në qendër të botës.

Kjo figurë shtrihet jo vetëm në përmasa fizike të tablosë, por edhe në përmasat etike të artit. Ajo shfaqet jo si objekt për t’u soditur, por si thirrje për përgjegjësi. Dhe kur artisti ecën mbi të, ai nuk po e poshtëron – përkundrazi, ai po e vendos në rrënjë të botës së tij, po e prek për ta ringjallur.

Ky është një gjest i përngjashëm me tokësimin e shenjtë, ku trupi i artistit ndërthuret me trupin e pikturës. Në këtë takim të dyfishtë – i mishit dhe i shpirtit – krijohet ajo që mund ta quajmë “ikona e dhimbjes humane”.

Shefqet Avdush Emini dhe koncepti i artistit të përfshirë (engaged artist)

Në rrafshin teorik, Shefqet Avdush Emini mund të vendoset përkrah atyre artistëve që i kanë tejkaluar kufijtë e artit si zbukurim apo si produkt tregu. Ai është një artist i përfshirë në realitetin politik, historik, shoqëror dhe etik të botës. Vepra e tij nuk është neutrale. Ajo ka qëndrime. Ajo i kundërvihet harresës, manipulimit të imazhit, shablloneve që e kanë kthyer artin në mall konsumi. Ai nuk pranon ta fshehë krizën njerëzore pas harmonisë së ngjyrave – përkundrazi, ai e shpërfaq krizën për ta bërë më të dukshme, më të diskutueshme.

Kjo e vendos Emini-n në linjën e artistëve që kanë lënë gjurmë me angazhimin e tyre të thellë: si Käthe Kollwitz, Otto Dix, Egon Schiele, apo edhe më modernët si Anselm Kiefer e William Kentridge. Të gjithë këta artistë ndajnë një tipar të përbashkët: refuzojnë të jenë indiferentë. Dhe kështu bën edhe Emini – çdo pikturë e tij është një formë qëndrese.

Ngjyra si akt i shpërthimit emocional – përtej kompozimit tradicional

Ngjyrat që përdoren në këtë vepër nuk janë të zbutura për syrin e spektatorit – ato janë të zjarrta, të papërpunuara, të lëshuara direkt nga brendësia. Kjo është një veçori dalluese e artistit: ai nuk e fsheh gjendjen e brendshme, nuk e “përmirëson” emocionin për hir të estetikës. Përkundrazi, ai e shpërthen atë.

Portokallia që përvëlon në sipërfaqe është zëri i një alarmi. E kuqja që përthyhet në fytyrë është simbol i plagës, i dhunës, por edhe i jetës që ende pulson. E bardha rreth fytyrës është një ftesë për hapësirë – ndoshta për shpresë, ndoshta për heshtje. Kjo harmoni kaotike është mënyra me të cilën piktura flet. Dhe flet fort.

Një trashëgimi ekspresioniste me vulë personale

Stili ekspresionist në art, i cili lindi si një formë proteste ndaj realitetit të deformuar të shekullit XX, gjeti në pikturën e Shefqet Avdush Emini-t një vazhdimësi autentike dhe origjinale. Por ndryshe nga ekspresionistët klasikë gjermanë që përdorën deformimin për të denoncuar shkatërrimin moral të njeriut nga moderniteti dhe luftërat, Emini nuk deformon vetëm për të treguar ankthin – ai deformon për të ndërtuar një gjuhë që i flet njeriut të sotëm me një gjuhë emocionale, të pambuluar dhe të përtejshme.

Ai nuk pikturon nga një distancë teorike, por nga një përfshirje e thellë trupore, psikologjike e metafizike. Lëvizjet e tij të këmbëve mbi telajo nuk janë vetëm një alternativë ndaj dorës, por një zgjatje e ndërgjegjes së përthyer nga realiteti. Trupi i tij është pjesë e veprës – dhe kjo i jep pikturës dimensionin e performancës, duke i bashkuar vizionit ekspresionist edhe një karakter performativ të rrallë.

Në këtë kuptim, pikturat e Emini-t nuk janë vetëm për t’u parë; ato janë për t’u ndjerë. Ai nuk kërkon të japë informacion – ai kërkon të ngjallë përjetime. Vepra e tij nuk na fton ta shohim nga jashtë, por të futemi brenda saj, të përjetojmë brenda tensioneve të saj, të digjemi nga ato ngjyra që nuk e kursejnë syrin, por e vënë përballë së vërtetës.

Kultura si shtresim dhe kujtesë kolektive

Nuk mund të kuptohet plotësisht arti i Shefqet Avdush Emini-t pa marrë parasysh shtresimet kulturore dhe shpirtërore që e kanë ndërtuar atë si krijues. Si artist i lindur në një vend me histori të rëndë dhe identitet të cenuar, ai ka mbartur me vete jo vetëm kujtimet personale, por edhe një kolektivitet të tërë të plagosur. Në këtë kuptim, vepra e tij është një arkiv emocional dhe shpirtëror i dhimbjeve, luftërave, migrimeve, ndarjeve e heshtjeve që kanë shoqëruar popuj të tërë të Ballkanit.

Në pikturën ku figura qëndron shtrirë dhe trupi i artistit shkel mbi të, kemi një sintezë të dhimbjes dhe guximit. Është sikur artisti vetë pranon ta përjetojë dhimbjen për ta shprehur më thellë. Ajo që për të tjerët do të ishte një kufi – si të pikturosh pa duar, vetëm me këmbë – për Emini-n është një mundësi më shumë për t’u bërë njësh me tokën, me dheun, me gjakun e të rënëve dhe me shenjtërinë e të poshtëruarve.

Dimensioni universal i dhimbjes dhe arti si akt shërues

Megjithëse e rrënjosur në përvojën ballkanike dhe shqiptare, vepra e Emini-t flet me një gjuhë që tejkalon kufijtë. Fytyra e shtrirë që shfaqet në këtë tablo mund të jetë fytyra e një refugjati sirian, e një gruaje afgane, e një fëmije palestinez, apo e çdo viktime të dhunës institucionale. Ajo është një figurë universale e dëshpërimit njerëzor që e ka humbur zërin, por që përmes ngjyrës dhe trupit të artistit gjen një mundësi për t’u rishfaqur.

Në këtë kuptim, arti i Shefqet Avdush Emini-t nuk është vetëm dëshmi – ai është një akt shërues. Ai nuk e pikturon vetëm dhimbjen për ta denoncuar, por për ta kapërcyer. Ai i jep zë asaj që nuk mund të flasë, formë asaj që është bërë e padukshme. Dhe këtë e bën pa patetikë, pa viktimizim, por me një forcë etike të jashtëzakonshme. Në kohën e spektaklit, ai zgjedh të qëndrojë me të braktisurit. Në kohën e zhurmës vizuale, ai na fton në heshtjen e reflektimit.

Dialog ndërkombëtar: Shefqet Avdush Emini në skenën globale të artit bashkëkohor

Fakti që kjo pikturë u realizua gjatë një simpoziumi ndërkombëtar, në një mjedis ku artistë nga kultura të ndryshme ndërveprojnë, e vë atë në një dialog të drejtpërdrejtë me skenën globale të artit bashkëkohor. Vepra e Emini-t nuk qëndron në periferi – ajo është pjesë e debatit ndërkombëtar për rolin e artit sot: a duhet arti të angazhohet me realitetin, apo të qëndrojë neutrale? A ka vend dhimbja në telajo, apo vetëm forma dhe koncepti? A duhet artisti të flijojë komoditetin për të thënë të vërtetën?

Me këtë vepër, Shefqet Avdush Emini e jep përgjigjen e tij të qartë: po, arti është angazhim. Po, fytyra e dhimbjes ka vend në muze. Po, këmbët e një artisti që pikturon mbi një trup të heshtur janë më të sinqerta se çdo brushë e sofistikuar. Ai sfidon estetikën sterile dhe i rikthen artit dinjitetin e tij njerëzor.

Trashëgimia që mbetet: vepra si testament artistik dhe njerëzor

Kur shikuesi përballet me këtë vepër të Shefqet Avdush Emini-t, nuk sheh vetëm një pikturë – ai përjeton një akt të tërësishëm njerëzor që përfshin shpirtin, trupin dhe ndërgjegjen. Kjo nuk është vetëm një kompozicion ngjyrash të forta mbi telajo; është një dokument që ruan krizat, dramat dhe plagët e kohës sonë, i transformuar përmes gjuhës së artit në një përvojë të përbotshme.

Këtu, Shefqet Avdush Emini lë jo vetëm gjurmët e këmbëve të tij mbi telajo – ai lë gjurmën e shpirtit të tij në ndërgjegjen e shikuesit. Duke zgjedhur të krijojë me trupin dhe përmes trupit, ai na kujton se arti i vërtetë nuk lind nga komoditeti, por nga dhimbja dhe guximi. Nuk lind nga qëllimi për të pëlqyer, por nga nevoja për të thënë atë që duhet thënë, sado e pakëndshme apo e vështirë të jetë.

Në këtë pikturë, figura e shtrirë nuk është thjesht një figurë – ajo është simboli i njeriut që vuan, që hesht, që pret të dëgjohet. Dhe artisti, duke vendosur trupin e vet mbi këtë figurë, shndërrohet në dëshmitar, në ndërmjetës, në zëdhënës i heshtjes. Ai nuk e përfaqëson viktimën në mënyrë spektakolare, por bëhet njësh me të. Kjo është esenca e artit të tij: bashkimi i dhimbjes dhe i ndërgjegjes.

Një thirrje për gjeneratat e reja të artistëve

Për artistët e rinj që do të lexojnë këtë libër dhe do të shikojnë këtë pikturë, kjo vepër është një mësim i pazëvendësueshëm. Ajo i sfidon ata të mos kënaqen me sipërfaqen, të mos e përdorin artin si dekorim, por si një medium të vërtetë komunikimi dhe reflektimi. U mëson se arti nuk është thjesht një produkt tregu, por një përgjegjësi shpirtërore dhe sociale. Se ngjyra nuk është vetëm estetikë, por shpesh gjak i fjalëve të pathëna. Se edhe trupi i artistit – kur e përkushton vetveten – mund të jetë mjeti më i fuqishëm i krijimit.

Një monument i heshtur i kohës sonë

Kjo pikturë është një monument – jo nga guri apo bronzi, por nga ndjeshmëria, guximi dhe e vërteta. Ajo do të mbetet si një dëshmi e çiltërt e një kohe të trazuar, por edhe si një shenjë e triumfit të shpirtit krijues mbi kufizimet fizike, shoqërore apo estetike. Në të, Shefqet Avdush Emini e ka thyer çdo kufi konvencional të krijimit për të ndërtuar një formë të re të të qenit artist: një krijues që është njëkohësisht dëshmitar, pjesëmarrës dhe shërues i plagëve kolektive.

Në fund, kjo vepër nuk na kërkon vetëm ta shikojmë – ajo na kërkon ta ndjejmë, ta kujtojmë dhe ta mbajmë gjallë brenda nesh si një kujtim të asaj që është më thelbësore në art dhe në jetë: ndjeshmëria, nderi dhe guximi për të mos heshtur përballë dhimbjes.

Davidovc: International Artist Shefqet Avdush Emini

Shefqet Avdush Emini's Biography,CV,Publications

Shefqet Avdush Emini – Brendia e ngjyrës dhe kujtesa e shpirtit njerëzor

SHEFQET AVDUSH EMINI MASTER OF ART

MAGAZINE

DISA NGA SHPERBLIMET,DIPLOMA,DHE CERTIFICATAT

SHEFQET AVDUSH EMINI CAME FROM HOLLAND

SHEFQET AVDUSH EMINI DUTCH ART MASTER

Shefqet Avdush Emini – “Figura në Flakë”

Tuesday, May 20, 2025

SHQIP - Shefqet Avdush Emini – Piktura si akt i trupit, shpirtit dhe revoltës krijuese

No comments: