Davidovc: International Artist Shefqet Avdush Emini

Shefqet Avdush Emini's Biography,CV,Publications

Shefqet Avdush Emini – Brendia e ngjyrës dhe kujtesa e shpirtit njerëzor

Në këtë fotografi e cila kap një moment autentik krijimi, ne e shohim artistin e njohur ndërkombëtar Shefqet Avdush Emini në një proces të përqendruar pikturimi gjatë një simpoziumi ndërkombëtar. Veshur thjesht dhe i përkushtuar në heshtjen meditative të aktit krijues, ai është i rrethuar nga atmosfera e një laboratori artistik të gjallë, ku ndjehet energjia kolektive e krijuesve, por ku ai mbetet i zhytur në botën e tij të brendshme – në thellësitë e emocionit që ngjyra transmeton në kanavacë.

Figura që po merr formë në këtë moment është një grua – një portret i mbështjellë në ngjyrë blu, e përshkuar nga nuanca të ndezura të kuqes, të verdhës dhe të bardhës, që ndërthuren në një lojë të thellë ekspresioniste. Piktura bart mbi vete shenjat karakteristike të stilit të Shefqet Avdush Eminit – një stil i formuar ndër dekada, që përmbledh abstraktën, shpirtëroren dhe figurativen, duke i shndërruar ato në një gjuhë të veçantë që rrjedh mes realitetit dhe metaforës.

Fytyra e gruas është si një ikonë që del nga thellësia e një kujtese kolektive – e papërcaktuar në identitet, por jashtëzakonisht e gjallë në ndjeshmëri. Ngjyra blu, që mbizotëron portretin, është shpesh përdorur në historinë e artit si simbol i dhimbjes, heshtjes, por edhe i paqes dhe brendësisë. Në duart e Eminit, kjo ngjyrë bëhet një hapësirë shpirtërore ku figura ngjitet drejt dritës, përmes shtresave të ngjyrës që janë si plagë, por edhe si udhëzime për të kuptuar thellësinë e njeriut.

E kuqja dhe e verdha ndërhyjnë si shenja emocionale, si zëra të një drame të heshtur – ndoshta dashuri, ndoshta luftë, ndoshta kujtim. Vija të padukshme ndajnë dhe bashkojnë portretin me sfondin, duke krijuar një tension poetik mes formës dhe pafundësisë. Nuk ka ndarje të qartë mes trupit dhe hapësirës – gjithçka është e përbashkët, siç është për Shefqetin njeriu me universin, dhimbja me shpresën, koha me përjetësinë.

Në këtë vepër, Emini nuk po përpiqet të japë një portret realist, por një simbol të njeriut universal. Gruaja që shohim në pikturë mund të jetë një figurë historike, një nënë anonime, një refugjate, një muzo, një e mbijetuar – por ajo është mbi të gjitha një pasqyrë e brendësisë së artistit dhe ndoshta, e brendësisë sonë të përbashkët njerëzore.

Shefqet Avdush Emini – Ngjyra të shpirtit në lëvizje: Një portret i artit në krijim

Në këtë fotografi të gjallë dhe frymëzuese, artisti Shefqet Avdush Emini shfaqet në kulmin e aktit krijues, i zhytur plotësisht në procesin e tij artistik. Ai ndodhet në një simpozium ndërkombëtar, një nga shumë të tillët në të cilët ka marrë pjesë në dekada të tëra të krijimtarisë së tij intensive dhe të pasur. Atmosfera përreth flet për një hapësirë bashkëpunimi dhe pasioni, ku artistët nga e gjithë bota ndajnë eksperiencat, vizionet dhe frymëzimet e tyre. Në këtë kontekst, Shefqeti paraqitet si një figurë qendrore – jo vetëm si krijues, por si simbol i dialogut ndërkombëtar përmes artit.

Piktura që ai po punon paraqet një figurë femërore, e realizuar në mënyrë ekspresioniste me një paletë të thellë ngjyrash që përfshin të kaltër të thellë, të kuqe të zjarrtë dhe verdhë intensive. Kjo figurë, edhe pse nuk është e portretizuar në mënyrë realiste, ngjall emocione të thella dhe flet për një prani njerëzore që sfidon kohën dhe hapësirën. Teknikat e përziera, shtresëzimi i ngjyrave dhe lëvizjet e furçës krijojnë një ndjesi të lëvizjes së brendshme, sikur portreti të mos jetë thjesht një imazh, por një shpirt në evolucion.

Ky stil, karakteristik për Emini, është fryt i një rruge të gjatë dhe të thellë artistike që përfshin dekada pune intensive, ekspozita në mbi 30 vende të botës dhe një përkushtim të jashtëzakonshëm ndaj pikturës si medium i shprehjes së së vërtetës së brendshme. Shefqet Avdush Emini është një nga përfaqësuesit më të rëndësishëm të ekspresionizmit abstrakt bashkëkohor në arenën ndërkombëtare, dhe vepra e tij është një kombinim i teknikës mjeshtërore dhe filozofisë humane.

Figura në pikturën e tij nuk ka për qëllim të përfaqësojë një individ konkret, por më tepër arketipin e qenies njerëzore në udhëtim shpirtëror. Ngjyrat flasin për ndjenja të përziera – melankoli, forcë, butësi, revoltë dhe shpresë – ndërkohë që struktura kompozicionale, e ndërtuar me guxim dhe intensitet, i jep figurës një dimension të përjetshëm. E kaltra dominuese përçon një atmosferë introspektive, një qetësi e thellë, ndërsa ndriçimet në të verdhë dhe të kuqe shtojnë tension dhe jetë.

Në këtë moment të veçantë të kapur nga fotografia, shihet jo vetëm një pikturë në proces, por edhe vetë artisti si një medium i artit. Trupi i tij, veshja e tij, mjetet përreth – të gjitha janë pjesë e një performance të heshtur ku gjuha e vetme është ajo e ngjyrës dhe lëvizjes. Prania e tij karizmatike, me fytyrë të përqendruar dhe duar që flasin për përvojë, dëshmon për një artist që nuk e sheh pikturën si një qëllim, por si një rrugë drejt thellësive të qenies njerëzore.

Shefqeti është një artist i përkushtuar që gjithmonë ka parë përtej kufijve gjeografikë dhe stilistikë. Veprat e tij kanë qenë pjesë e muzeve, galerive dhe bienaleve më të njohura në Evropë, Azi, Amerikë dhe Afrikë. Ato nuk janë vetëm shfaqje estetike, por edhe reflektime filozofike dhe politike për njeriun, lirinë, dhimbjen, luftën dhe dashurinë.

Ky moment i kapur në foto është një testament i jetës së tij të përkushtuar ndaj artit. Ai nuk është thjesht një piktor që krijon vepra, por një njeri që jeton përmes artit, një shkrimtar i emocioneve përmes furçës, një filozof që nuk përdor fjalë, por dritë dhe ngjyrë. Piktura që ai po realizon këtu është më shumë sesa një portret – është një shpirt në përkthim vizual, një ndjesi në zhveshje, një histori që nuk ka nevojë për fjalë për të prekur thellësisht.

Shefqet Avdush Emini – Në rrugën e dritës dhe ngjyrës: Filozofia e shpirtit që bëhet formë

Ky çast i kapur në fotografi është një dritare drejt një universi krijues që nuk ndalet asnjëherë. Aty ku të tjerët shohin thjesht një ngjyrë apo një formë, Shefqet Avdush Emini sheh dhe na ofron një botë të tërë – një botë të ndërtuar nga ndjenja, kujtime, ëndrra dhe kujtesë kolektive. Në veprat e tij, asgjë nuk është sipërfaqësore; çdo vijë, çdo ngjyrë, çdo shtresë është një deklaratë e thellë shpirtërore dhe estetike.

Në këtë pikturë në proces, që mund të shihet si një simfoni e figurës njerëzore në ndërtim, artisti nuk kërkon të na japë një imazh të përfunduar, por na fton të jemi dëshmitarë të lindjes së një universi të brendshëm. Figura femërore që ngrihet nga telajo është një entitet në tranzicion – as plotësisht reale, as plotësisht abstrakte – ajo qëndron në një hapësirë të ndërmjetme, një terren ku identiteti, emocioni dhe shpirti ndërthuren me fuqinë transformuese të ngjyrës.

Ngjyra si gjuhë shpirtërore

Ngjyra, për Shefqetin, nuk është thjesht një element vizual, por një mjet meditativ. Bluja e thellë, që mbizotëron në këtë vepër, sjell ndjesinë e paqes së brendshme dhe reflektimit, por në të njëjtën kohë përçon edhe një formë të heshtur të dhimbjes ose mallëngjimit. Ajo është si deti që ruan në thellësi histori të pashprehura. E kuqja, si ngjyrë e shpirtit dhe e përplasjes së ndjenjave, krijon një tension emocional që futet thellë në ndërdijen e shikuesit. Ndërsa e verdha – simbol i dritës, shpirtit dhe kujtesës – ndërhyn për të dhënë kontrast dhe shpresë, për të krijuar dritare të mundshme shprese brenda një bote që luhatet mes kaosit dhe qetësisë.

Përdorimi i këtyre ngjyrave nuk është i rastësishëm. Ai reflekton një kod vizual që artisti ka ndërtuar ndër vite, ku çdo paletë është e lidhur me një ndjesi të caktuar, një përjetim emocional të përpunuar në heshtje, në studio apo në bashkëkrijim me hapësira ndërkombëtare.

Trupi i artistit si mjet krijimi

Është e pamundur të mos e vësh re se si trupi i artistit bëhet pjesë integrale e procesit krijues. Shefqeti nuk pikturon me dorë të ftohtë – çdo lëvizje e tij është një pjesë e ritualit të shenjtë të krijimit. Nga mënyra se si mban paletën dhe furçën, nga qëndrimi i trupit e deri te përqendrimi i thellë në fytyrë – gjithçka është dëshmi e një përjetimi total. Ai nuk e sheh artin si një profesion, por si një mënyrë të të jetuarit, një gjuhë që ia mundëson të komunikojë me botën pa fjalë, përmes emocioneve të ngjyrës dhe formës.

Në këtë mënyrë, trupi i tij në këtë foto është një instrument i ndjeshëm i një muzike të brendshme që vetëm ai mund ta dëgjojë dhe ta përkthejë në formë pamore. Është një formë meditimi aktiv, ku shpirti dhe materia shkrihen në një.

Piktura si arkiv emocional dhe filozofik

Shefqet Avdush Emini i përket atyre artistëve që nuk kërkojnë vetëm të impresionojnë syrin, por të tronditin zemrën dhe ndërgjegjen. Veprat e tij janë një kombinim i historisë personale dhe asaj kolektive. Ai mbart me vete kujtesën e popullit të tij, vuajtjet e luftës, eksodin dhe shpresën e një rilindjeje. Edhe kur nuk flet drejtpërdrejt për tragjedi, pikturat e tij mbajnë gjurmë të padukshme të dhimbjes njerëzore – jo si denoncim, por si kujtesë, si reflektim për atë që kemi qenë dhe për atë që ende jemi.

Figura në këtë pikturë mund të lexohet si metaforë e gruas universale – e nënës, motrës, mësueses, artistes – që mbart në fytyrën e saj të turbullt të gjitha përmasat e qenies. Ajo është njëkohësisht një simbol i ndjeshmërisë dhe i forcës, një kujtesë e thellë për rolin e pashprehshëm të femrës në mbijetesën e shoqërive njerëzore.

Ndikimi ndërkombëtar dhe gjuha universale e veprës së tij

Shefqet Avdush Emini ka qenë dhe mbetet një ambasador i kulturës përmes artit. Në çdo vend ku ka ekspozuar – nga Parisi në Kairo, nga Seuli në Bratislavë – veprat e tij kanë kaluar përtej barrierave gjuhësore dhe kulturore, duke komunikuar përmes një gjuhe të përbashkët njerëzore. Stili i tij është unik, por mesazhi është universal: njeriu si qenie ndjesore, e përhershme në kërkim të dritës, kuptimit dhe shpresës.

Në këtë kuptim, kjo pikturë e veçantë është një pjesë e mozaikut të madh të krijimtarisë së tij, ku çdo vepër është një fije drite që ndriçon rrugëtimin e përbashkët njerëzor.

ENGLISH

Shefqet Avdush Emini – The Inner World of Color and the Memory of the Human Soul

In this photograph, which captures an authentic moment of creation, we see the internationally renowned artist Shefqet Avdush Emini deeply immersed in the act of painting during an international symposium. Dressed simply and absorbed in the meditative silence of creation, he is surrounded by the vibrant atmosphere of an artistic laboratory, where the collective energy of creators can be felt—yet he remains fully immersed in his own inner world, in the depths of the emotion that color transmits to the canvas.

The figure taking shape at this moment is a woman—her portrait enveloped in shades of blue, interwoven with vivid tones of red, yellow, and white, blending together in a profound expressionist play. The painting bears the characteristic marks of Shefqet Avdush Emini’s style—an aesthetic developed over decades, fusing abstraction, spirituality, and figuration into a unique language that flows between reality and metaphor.

The woman’s face emerges like an icon from the depths of a collective memory—undefined in identity, yet vividly present in emotion. The dominant blue, often used in art history as a symbol of sorrow, silence, peace, and introspection, becomes in Emini’s hands a spiritual space where the figure ascends toward the light. The layers of color resemble wounds, but also serve as pathways to understanding the depth of human experience.

Red and yellow intervene as emotional signs, voices of a silent drama—perhaps love, perhaps war, perhaps memory. Invisible lines divide and unify the portrait with the background, creating a poetic tension between form and infinity. There is no clear boundary between body and space—everything is interconnected, just as for Shefqet the human is one with the universe, pain with hope, time with eternity.

In this work, Emini is not attempting to create a realistic portrait, but rather a symbol of the universal human. The woman we see in the painting could be a historical figure, an anonymous mother, a refugee, a muse, a survivor—but above all, she is a mirror of the artist’s inner self, and perhaps of our shared human interiority.

Shefqet Avdush Emini – Colors of the Soul in Motion: A Portrait of Art in Creation

In this vivid and inspiring photograph, artist Shefqet Avdush Emini appears at the height of his creative act, fully immersed in his artistic process. He is participating in an international symposium, one of many he has attended throughout decades of rich and intensive artistic activity. The surrounding atmosphere speaks of a space of collaboration and passion, where artists from around the world share their experiences, visions, and inspirations. In this context, Shefqet stands as a central figure—not only as a creator but also as a symbol of international dialogue through art.

The painting he is working on features a female figure, rendered in an expressionist manner with a deep color palette that includes intense blues, fiery reds, and vibrant yellows. Though not realistically portrayed, this figure evokes profound emotions and represents a human presence that transcends time and space. Through mixed techniques, layered pigments, and dynamic brushstrokes, Emini creates a sense of internal movement, as if the portrait is not just an image, but a soul in evolution.

This signature style is the result of a long and profound artistic journey spanning decades of dedicated work, exhibitions in over 30 countries, and an extraordinary commitment to painting as a medium for expressing inner truth. Shefqet Avdush Emini is one of the most significant representatives of contemporary abstract expressionism on the international stage, and his work is a synthesis of masterful technique and humanist philosophy.

The figure in his painting is not intended to represent a specific individual, but rather the archetype of the human being on a spiritual journey. The colors speak of mixed emotions—melancholy, strength, gentleness, rebellion, and hope—while the composition, built with courage and intensity, gives the figure an eternal dimension. The dominant blue conveys an introspective atmosphere, a profound calm, while the yellow and red highlights add tension and life.

In this special moment captured by the photograph, we see not only a painting in progress but also the artist himself as a medium of art. His body, his clothing, the tools around him—all become part of a silent performance where the only language is that of color and movement. His charismatic presence, with a focused face and hands that speak of experience, reveals an artist who does not see painting as a goal, but as a path toward the depths of human existence.

Shefqet is a devoted artist who has always looked beyond geographic and stylistic boundaries. His works have been featured in some of the most prestigious museums, galleries, and biennials across Europe, Asia, America, and Africa. They are not merely aesthetic displays, but also philosophical and political reflections on humanity, freedom, pain, war, and love.

This moment, captured in the photograph, stands as a testament to his life devoted to art. He is not simply a painter who creates works, but a human being who lives through art—a writer of emotions with a brush, a philosopher who speaks not with words, but with light and color. The painting he is creating here is more than a portrait—it is a soul in visual translation, a feeling being unveiled, a story that needs no words to reach the deepest parts of us.

Shefqet Avdush Emini – On the Path of Light and Color: The Philosophy of a Soul Becoming Form

This captured moment in the photograph is a window into a creative universe that never rests. Where others may see mere color or form, Shefqet Avdush Emini sees—and offers us—an entire world: one built from emotion, memory, dreams, and collective consciousness. In his works, nothing is superficial; every line, every hue, every layer is a profound spiritual and aesthetic statement.

In this painting in progress, which may be viewed as a symphony of the human figure under construction, the artist does not strive to offer a finalized image but invites us to witness the birth of an inner universe. The female figure emerging from the canvas is an entity in transition—not fully real, not entirely abstract—existing in an in-between space, where identity, emotion, and soul merge with the transformative power of color.

Color as a Spiritual Language

Color, for Shefqet, is not merely a visual element but a meditative tool. The deep blue that dominates this piece evokes a sense of inner peace and contemplation, while simultaneously conveying a quiet form of grief or longing. It resembles the sea, which holds unspoken histories in its depths. The red, symbolizing soul and emotional tension, creates a powerful emotional resonance that taps into the viewer’s subconscious. Meanwhile, yellow—light, memory, and spirit—offers contrast and hope, opening windows of possibility within a world that wavers between chaos and serenity.

His use of color is anything but accidental. It reflects a visual code he has developed over the years, where each palette is linked to a specific feeling, an emotional experience shaped in silence, either in his studio or in collaborative international spaces.

The Artist’s Body as a Creative Instrument

One cannot help but notice how the artist’s body becomes an integral part of the creative process. Shefqet does not paint with a detached hand—every movement is part of a sacred ritual of creation. From the way he holds the palette and brush, to the posture of his body and the deep concentration on his face—everything bears witness to total immersion. He does not perceive art as a profession, but as a way of being, a language through which he can speak to the world without words, through the emotions of color and form.

In this way, his physical presence in the image is an instrument attuned to an inner music only he can hear, and which he translates into visual form. It is a kind of active meditation, where spirit and matter blend into one.

Painting as Emotional and Philosophical Archive

Shefqet Avdush Emini belongs to those rare artists who do not aim to merely impress the eye but to stir the heart and conscience. His works are a convergence of personal and collective history. He carries with him the memory of his people, the pain of war, exile, and the hope for rebirth. Even when his paintings do not speak directly of tragedy, they carry invisible traces of human suffering—not as denunciation, but as remembrance, as reflection on who we have been and who we still are.

The figure in this painting can be read as a metaphor for the universal woman—mother, sister, teacher, artist—whose blurred face embodies all dimensions of being. She is at once a symbol of sensitivity and strength, a silent reminder of the unspoken role of women in the survival of human societies.

International Influence and the Universal Language of His Art

Shefqet Avdush Emini has been and continues to be an ambassador of culture through art. In every country where he has exhibited—from Paris to Cairo, from Seoul to Bratislava—his works transcend linguistic and cultural boundaries, speaking through a shared human language. His style is unique, yet his message is universal: the human being as a sensitive being, forever in search of light, meaning, and hope.

In this sense, this particular painting is a piece of the larger mosaic of his creativity, where each work is a thread of light illuminating the collective human journey.

DUTCH

Shefqet Avdush Emini – De Innerlijke Wereld van Kleur en de Herinnering van de Menselijke Ziel
In deze foto, die een authentiek creatief moment vastlegt, zien we de internationaal gerenommeerde kunstenaar Shefqet Avdush Emini diep geconcentreerd aan het schilderen tijdens een internationaal symposium. Eenvoudig gekleed en volledig ondergedompeld in de meditatieve stilte van het creatieve proces, bevindt hij zich in een levendige artistieke omgeving, waar de collectieve energie van kunstenaars voelbaar is. Toch blijft hij volledig gefocust op zijn innerlijke wereld, in de diepten van het gevoel dat kleur overbrengt op het doek.Het beeld dat op dit moment vorm krijgt, is dat van een vrouw—haar portret omhuld door tinten blauw, verweven met levendige tonen van rood, geel en wit, die samenkomen in een diep expressionistisch spel. Het schilderij draagt de kenmerkende stijl van Shefqet Avdush Emini—een esthetiek ontwikkeld over decennia, die abstractie, spiritualiteit en figuratie samenvoegt tot een unieke taal die tussen realiteit en metafoor stroomt.Het gezicht van de vrouw komt naar voren als een icoon uit de diepten van een collectief geheugen—onbepaald in identiteit, maar levendig aanwezig in emotie. Het dominante blauw, vaak gebruikt in de kunstgeschiedenis als symbool voor verdriet, stilte, vrede en introspectie, wordt in Eminis handen een spirituele ruimte waarin de figuur opstijgt naar het licht. De lagen kleur lijken op wonden, maar dienen ook als paden om de diepte van de menselijke ervaring te begrijpen.Rood en geel treden op als emotionele tekens, stemmen van een stille drama—misschien liefde, misschien oorlog, misschien herinnering. Onzichtbare lijnen verdelen en verenigen het portret met de achtergrond, waardoor een poëtische spanning ontstaat tussen vorm en oneindigheid. Er is geen duidelijke grens tussen lichaam en ruimte—alles is met elkaar verbonden, net zoals voor Shefqet de mens één is met het universum, pijn met hoop, tijd met eeuwigheid.In dit werk probeert Emini geen realistisch portret te creëren, maar eerder een symbool van de universele mens. De vrouw die we in het schilderij zien, kan een historische figuur zijn, een anonieme moeder, een vluchteling, een muze, een overlevende—maar bovenal is zij een spiegel van het innerlijke zelf van de kunstenaar, en wellicht van onze gedeelde menselijke innerlijkheid.
Shefqet Avdush Emini – Kleuren van de Ziel in Beweging: Een Portret van Kunst in Creatie
In deze levendige en inspirerende foto verschijnt kunstenaar Shefqet Avdush Emini op het hoogtepunt van zijn creatieve daad, volledig ondergedompeld in zijn artistieke proces. Hij neemt deel aan een internationaal symposium, een van de vele waaraan hij heeft deelgenomen gedurende decennia van rijke en intensieve artistieke activiteit. De omringende sfeer spreekt van een ruimte van samenwerking en passie, waar kunstenaars van over de hele wereld hun ervaringen, visies en inspiratie delen. In deze context staat Shefqet als een centrale figuur—niet alleen als schepper, maar ook als symbool van internationale dialoog door middel van kunst. Het schilderij waaraan hij werkt, toont een vrouwelijke figuur, weergegeven in een expressionistische stijl met een diep kleurenpalet dat intense blauwen, vurige roden en levendige gelen omvat. Hoewel niet realistisch afgebeeld, roept deze figuur diepe emoties op en vertegenwoordigt een menselijke aanwezigheid die tijd en ruimte overstijgt. Door gemengde technieken, gelaagde pigmenten en dynamische penseelstreken creëert Emini een gevoel van innerlijke beweging, alsof het portret niet slechts een beeld is, maar een ziel in evolutie.Deze kenmerkende stijl is het resultaat van een lange en diepgaande artistieke reis die decennia van toegewijd werk, tentoonstellingen in meer dan 30 landen en een buitengewone toewijding aan schilderen als medium voor het uitdrukken van innerlijke waarheid omvat. Shefqet Avdush Emini is een van de meest significante vertegenwoordigers van het hedendaagse abstracte expressionisme op het internationale toneel, en zijn werk is een synthese van meesterlijke techniek en humanistische filosofie.De figuur in zijn schilderij is niet bedoeld om een specifiek individu te vertegenwoordigen, maar eerder het archetype van de menselijke geest op een spirituele reis. De kleuren spreken van gemengde emoties—melancholie, kracht, zachtheid, rebellie en hoop—terwijl de compositie, opgebouwd met moed en intensiteit, de figuur een eeuwige dimensie geeft. Het dominante blauw straalt een introspectieve sfeer uit, een diepe rust, terwijl de gele en rode accenten spanning en leven toevoegen.In dit bijzondere moment, vastgelegd door de foto, zien we niet alleen een schilderij in wording, maar ook de kunstenaar zelf als medium van kunst. Zijn lichaam, zijn kleding, de gereedschappen om hem heen—alles wordt onderdeel van een stille performance waarin de enige taal die van kleur en beweging is. Zijn charismatische aanwezigheid, met een geconcentreerd gezicht en handen die spreken van ervaring, onthult een kunstenaar die schilderen niet ziet als een doel, maar als een pad naar de diepten van het menselijk bestaan.Shefqet is een toegewijde kunstenaar die altijd verder heeft gekeken dan geografische en stilistische grenzen. Zijn werken zijn te zien geweest in enkele van de meest prestigieuze musea, galerieën en biënnales in Europa, Azië, Amerika en Afrika. Ze zijn niet slechts esthetische vertoningen, maar ook filosofische en politieke reflecties op de mensheid, vrijheid, pijn, oorlog en liefde.Dit moment, vastgelegd in de foto, staat als een getuigenis van zijn leven gewijd aan kunst. Hij is niet simpelweg een schilder die werken creëert, maar een mens die leeft door kunst—een schrijver van emoties met een penseel, een filosoof die niet spreekt met woorden, maar met licht en kleur. Het schilderij dat hij hier creëert, is meer dan een portret—het is een ziel in visuele vertaling, een gevoel dat wordt onthuld, een verhaal dat geen woorden nodig heeft om de diepste delen van ons te bereiken.
Shefqet Avdush Emini – Op het pad van licht en kleur: de filosofie van een ziel die vorm wordt
Dit vastgelegde moment op de foto is een venster naar een creatief universum dat nooit rust. Waar anderen slechts kleur of vorm zien, ziet Shefqet Avdush Emini – en biedt ons – een hele wereld: opgebouwd uit emotie, herinnering, dromen en collectief bewustzijn. In zijn werk is niets oppervlakkig; elke lijn, elke kleur, elke laag is een diepgaande spirituele en esthetische verklaring.In dit schilderij-in-wording, dat gezien kan worden als een symfonie van het menselijke figuur in opbouw, probeert de kunstenaar niet een voltooid beeld aan te bieden, maar nodigt hij ons uit getuige te zijn van de geboorte van een innerlijk universum. De vrouwelijke figuur die uit het doek tevoorschijn komt, is een entiteit in transitie – niet volledig realistisch, noch geheel abstract – bestaand in een tussengebied waar identiteit, emotie en ziel samensmelten met de transformerende kracht van kleur.
Kleur als spirituele taal
Kleur is voor Shefqet niet enkel een visueel element, maar een meditatief instrument. Het diepe blauw dat dit werk domineert, roept een gevoel van innerlijke rust en contemplatie op, terwijl het tegelijkertijd een stille vorm van verdriet of verlangen uitdrukt. Het lijkt op de zee, die ongezegde geschiedenissen in haar diepte verbergt. Het rood, dat ziel en emotionele spanning symboliseert, creëert een krachtige resonantie die het onderbewustzijn van de toeschouwer aanspreekt. En het geel – licht, herinnering, geest – biedt contrast en hoop, en opent vensters van mogelijkheid binnen een wereld die balanceert tussen chaos en sereniteit.Zijn kleurgebruik is allesbehalve toevallig. Het weerspiegelt een visuele code die hij door de jaren heen heeft ontwikkeld, waarbij elk palet verbonden is aan een specifieke emotie – een innerlijke ervaring gevormd in stilte, in zijn atelier of binnen internationale creatieve ontmoetingen.
Het lichaam van de kunstenaar als creatief instrument
Men kan niet anders dan opmerken hoe het lichaam van de kunstenaar zelf een integraal onderdeel wordt van het scheppingsproces. Shefqet schildert niet met een afstandelijke hand – elke beweging is onderdeel van een heilig ritueel van creatie. Van de manier waarop hij het palet en de penseel vasthoudt, tot de houding van zijn lichaam en de diepe concentratie op zijn gezicht – alles getuigt van totale overgave. Voor hem is kunst geen beroep, maar een manier van bestaan, een taal waarmee hij zonder woorden tot de wereld spreekt – via de emoties van kleur en vorm.Zijn fysieke aanwezigheid in dit beeld is een instrument dat is afgestemd op een innerlijke muziek die alleen hij hoort en die hij vertaalt naar visuele vormen. Het is een vorm van actieve meditatie, waarin geest en materie samenvloeien tot één.
Schilderkunst als emotioneel en filosofisch archief
Shefqet Avdush Emini behoort tot die zeldzame kunstenaars die niet enkel willen imponeren met het oog, maar het hart en geweten willen beroeren. Zijn werken zijn een samenvloeiing van persoonlijke en collectieve geschiedenis. Hij draagt de herinnering van zijn volk, de pijn van oorlog, ballingschap en de hoop op wedergeboorte. Zelfs wanneer zijn schilderijen niet direct over tragedie spreken, dragen ze onzichtbare sporen van menselijk lijden – niet als aanklacht, maar als herinnering, als reflectie op wie we zijn geweest en wie we nog steeds zijn.De figuur in dit schilderij kan gelezen worden als een metafoor voor de universele vrouw – moeder, zuster, lerares, kunstenaar – wier vervaagde gezicht alle dimensies van het bestaan belichaamt. Zij is tegelijk een symbool van gevoeligheid en kracht, een stille herinnering aan de onuitgesproken rol van vrouwen in het voortbestaan van menselijke samenlevingen.
Internationale invloed en de universele taal van zijn kunst
Shefqet Avdush Emini is en blijft een culturele ambassadeur via de kunst. In elk land waar hij heeft geëxposeerd – van Parijs tot Caïro, van Seoel tot Bratislava – overstijgen zijn werken de grenzen van taal en cultuur, en spreken ze via een gedeelde menselijke taal. Zijn stijl is uniek, maar zijn boodschap is universeel: de mens als een gevoelig wezen, altijd op zoek naar licht, betekenis en hoop.In die zin is dit specifieke schilderij een stukje van het grotere mozaïek van zijn creativiteit, waarin elk werk een draad van licht is die de collectieve menselijke reis verlicht.

SHEFQET AVDUSH EMINI MASTER OF ART

 


 
 

 
 
 

 
 
 















<





SHEFQET AVDUSH EMINI MASTER OF ART

 

MAGAZINE


DISA NGA SHPERBLIMET,DIPLOMA,DHE CERTIFICATAT

SHEFQET AVDUSH EMINI CAME FROM HOLLAND

Acrylic on canvas 2019

Acrylic on canvas 2019

Acrylic on canvas 2019

Acrylic on canvas 2019

Acrylic on canvas 2019

Acrylic on canvas 2019

Acrylic on canvas 2019


SHEFQET AVDUSH EMINI DUTCH ART MASTER


International Artist Shefqet Avdush Emini

My Performance in International Art Symposium Hurghada,Egypt

Italian Art Criticism Giovanni Cardone

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in International Art Symposium Sarajevo, Bosnia

https://spark.adobe.com/video/2pCU3BCw7SJiE

International Art Symposium Baku Azerbaijan

My Performance in International Art Symposium Sharm Ell Sheikh

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in National Art Event The Netherlands

My Performance in International Art Symposium Cesme, Turkey

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in International Art Symposium Birgi,Turkey

International Art Plener in Poland

My Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My Performance in International Art Symposium Penza,Russia

My working sandals,Performance in International Art Symposium Konya,Turkey

My working sandals, Performance in International Art Symposium Didim,Turkey

My work clothes, Performance in International Art Symposium Istanbul,Turkey

My Performance in International Art Symposium Cesme,Turkey

Dutch Master Painter

My Performance in International Art Symposium Kuwait

My Performance in International Art Symposium Kuwait

My Performance in International Art Symposium Kuwait

My Performance in International Art Symposium Kuwait

My Performance in International Art Symposium Kuwait

My Performance in International Art Symposium Kuwait

My Performance in International Art Symposium Kuwait

My Performance in International Art Symposium Kuwait

Exhibition in Palestina - Gaza 2014

International for Art Palestina - Gaza 2014

http://qudsnet.com/news/View/278173

This painting belongs to the foundation of the Municipality Museum in Estremoz, Portugal, 2014

Acrylic painting on canvas
Size: 100x120

Egyptian Art critic:Talaat Abdul Aziz 2010
Italians Art critic Giovanni Cardone

Shefqet Avdush Emini – “Figura në Flakë”

Shefqet Avdush Emini – “Figura në Flakë”
(Analizë e thelluar për një pikturë të përmasave dramatike nga mjeshtri i ekspresionizmit abstrakt)
Në këtë pikturë të fuqishme dhe emocionalisht tronditëse të Shefqet Avdush Eminit, përballë nesh ngrihet një figurë e përflakur, e gdhendur mes hijes dhe dritës si një thirrje nga skaji i ekzistencës. Kjo vepër, e realizuar me ngjyra të thella dhe kontraste dramatike mes së kuqes gjëmimtare dhe të zezës së përthithur, nuk është thjesht një kompozim formal; është një shpërthim i pastër emocional, një klithmë që ngjall ndjeshmëri të thella dhe provokon reflektime etike, ekzistenciale dhe metafizike.
Figura që shfaqet në tablo është një siluetë njerëzore që ngjan sikur po dalë nga një zjarr apokaliptik ose ndoshta nga thellësitë e shpirtit të vet. Koka, e rrethuar nga ngjyrat e gjakut dhe flakës, ka një përftesë të zymtë, gati-humane, që ngërthen vuajtjen, ankthin dhe nënshtrimin ndaj një force të padukshme. Kjo fytyrë pa sy të qartë, pa gojë të artikuluar, është një simbol universal i qenies së braktisur – e cila, ndonëse është e përfshirë nga dhimbja, ende ka një prani të fuqishme në errësirën përreth saj.
Veçanërisht domethënëse është dora që shtrihet drejt poshtë, si një shenjë komunikimi të fundit, si një tentativë për të prekur realitetin, për të kapur një kujtim, ose ndoshta për të lëshuar një mallkim të heshtur. Gjesti i dorës është i zgjatur, i përkulur në një formë që ngjason me dëshpërimin, me një lutje të humbur në errësirë. Ajo është e përflakur, por jo e shkrumbuar – një dëshmi e mbijetesës përtej shkatërrimit.
Ngjyrat janë gjuha kryesore e kësaj pikture. E kuqja, si simbol i jetës, gjakut, dhimbjes dhe revoltës, përhapet si një zjarr që gëlltit gjithçka në rrugën e saj. E zeza përreth, në kontrast të dhimbshëm, është heshtja, vdekja, zbrazëtia e madhe që përthith të gjitha ngjyrat e tjera. Bashkimi i këtyre dy ekstremeve krijon një tension vizual që nuk lejon syrin të pushojë – tërheq, dridh, e më pas e përfshin vëzhguesin në një dialog të thellë shpirtëror.
Ky është universi i Shefqet Avdush Emini – një artist që nuk pikturon sipërfaqe, por thellësi; nuk ofron imazhe, por gjendje; nuk paraqet narrativë, por realitete të shpirtit të përflakur nga historia, kujtesa dhe trauma. Piktura nuk është vetëm një akt estetik për Eminin, por një rit sakrificial ku ngjyrat janë mishërime të ndjenjave njerëzore, ndërsa forma janë mbetje të luftës mes njeriut dhe fatit të tij.
Nuk është rastësi që figura duket e humbur, e paindividualizuar – ajo është gjithkush dhe askush njëkohësisht. Mund të jetë fytyra e refugjatit që largohet nga lufta, e nënës që ka humbur fëmijën në gjëmën e historisë, e individit të thjeshtë që shkrin identitetin e vet në një epokë të kolektivitetit të tmerrit. Kjo mungesë identiteti të qartë është në fakt një universalizim i dhimbjes – një pikturë që flet për të gjithë, por nga brendësia e shpirtit të një artisti që e ka përjetuar vuajtjen si realitet, jo si koncept.
Shefqet Avdush Emini, përmes kësaj vepre, e transformon kanavacën në një fushë betejë ku ngjyrat luftojnë për të mbijetuar, ku figura njerëzore nuk është triumfuese, por as e dorëzuar. Është në gjendje pezull – mes shkatërrimit dhe shpresës, mes fundit dhe fillimit.
Piktura e paraqitur këtu është një nga kulmet e shprehjes ekspresioniste në artin modern shqiptar dhe ndërkombëtar. Ajo nuk flet vetëm për individin, por për fatin e kolektivitetit, për zërin e heshtur të popujve që kanë kaluar nëpër ferr, por që ende rezistojnë – me ngjyrë, me formë, me kujtesë.
Kjo vepër duhet të lexohet, ndjerë dhe përjetuar. Ajo është jo vetëm një imazh, por një manifest emocional. Një testament që i mbijeton kohës, që flet për njeriun, për errësirën dhe dritën brenda tij. Një dorë që zgjatet nga flakët drejt nesh – për të na kujtuar se edhe në errësirën më të thellë, arti mbetet dritë që digjet, por nuk shuhet kurrë.Në universin shpirtëror të krijuar nga Shefqet Avdush Emini, kjo pikturë qëndron si një ikonë e përkryer e tensionit mes jetës dhe asgjësimit, mes pranisë njerëzore dhe zhdukjes së saj në një kohë të mbrapshtë. E qetë në strukturë, por rrëqethëse në përmbajtje, vepra përbën një kulm të meditimit filozofik që piktori e përçon përmes mjeteve të tij shprehëse: përplasje ngjyrash, trajta të paqarta por të ndjera, dhe mbi të gjitha, një energji që nuk shteron.

Kjo figurë – e përbërë jo nga konture të qarta por nga lëvizje të brendshme – është një mbetje e qenies që digjet, por mbetet e pacenuar në identitetin e saj. Një simbol i shpirtit që përkundër gjithçkaje, nuk zhduket. Emini nuk kërkon të paraqesë një njeri konkret, por vetë aktin e të qenit njeri në kushtet më të skajshme. Ai i shmanget realizmit dhe i jep përparësi tensionit emocional që buron nga forca e ngjyrës dhe ajo e boshësisë. Kjo është një qenie që fluturon mes zjarrit dhe heshtjes, një “mbijetesë e përjetshme” në një hapësirë pa kohë.

Forma si shenjë metafizike
Në këtë pikturë, Shefqet Avdush Emini përdor gjuhën e abstraktes me një ndjeshmëri të jashtëzakonshme. Nuk ka një strukturë klasike të kompozicionit: gjithçka duket se është shtrirë në mënyrë intuitive, por çdo element ka vendin e vet të saktë. Figura që shtrihet në planin vertikal, e përbërë nga një kokë dhe një dorë të zjarrta, duket sikur është në lëvizje drejt një boshllëku të pamatshëm. Gjymtyrët e trupit janë të paqartë – ndoshta sepse ky nuk është më një trup në kuptimin fizik, por një substancë shpirtërore që kalon nëpër flakët e transformimit.
Koka, që del si një shpërthim i ngjyrës së kuqe nga errësira, nuk është thjesht një kokë njeriu. Është përfytyrimi i mendimit, kujtesës, ndërgjegjes që akoma reziston përballë shkatërrimit. Në të mund të projektojmë fytyrën e çdokujt: një dëshmitar lufte, një martir, një poet i humbur, një filozof i persekutuar. E kuqja nuk është vetëm gjaku, por edhe fuqia e brendshme që vlon. Ajo flet për dhimbje, por edhe për vitalitetin që s’lejon shpirtin të shuhet.
Dora si simbol i dëshirës për komunikim
Elementi më prekës në këtë kompozim mbetet dora – e zgjatur, e përflakur, e tejzgjatur përtej kufirit të natyrshëm. Ajo është një gjymtyrë e cila nuk përpiqet të kapë diçka, por të ndërtojë një urë. Dora, në artin e Shefqet Avdush Eminit, është shenjë e jetës së mbetur, e mundësisë për të komunikuar edhe kur fjalët janë zhdukur, edhe kur zëri është përpirë nga gjëma. Është një gjest që na fton të dëgjojmë, të ndjejmë, të kuptojmë.
Në shumë prej veprave të tij, Emini ka përdorur dorën si simbol të jetës, të shpresës, por edhe të protestës. Këtu ajo ngjan si një shenjë e fundit për ndihmë, si një ftesë për ndërgjegjësim kolektiv, si një zgjatje e fundit për të ruajtur humanitetin që na lidh. Ajo nuk është dorë e dobët – përkundrazi, pavarësisht përflakjes, ajo ruan forcën e një akti simbolik që i tejkalon kufijtë fizikë.
Hapësira si një “skenë ontologjike”
Një aspekt i jashtëzakonshëm në këtë pikturë është mënyra se si Emini ndërton hapësirën. Nuk jemi përballë një sfondi klasik. Hapësira këtu është fluide, e paqartë, pothuajse metafizike. Është një ndërthurje e territ dhe dritës, një përplasje mes harresës dhe kujtesës. Në të zezat e thella të sfondit, nuk ka thjesht errësirë, por një boshësi që e përthith gjithçka përveç vetë figurës njerëzore. Kjo hapësirë është një reflektim i shpirtit njerëzor në gjendjen e tij të fundme – e zbrazët, por njëkohësisht e mbushur me tension dhe kuptim.
Për Eminin, kjo nuk është thjesht një hapësirë vizuale, por një skenë filozofike ku figura njerëzore përballet me vetveten, me Zotin, me universin, me dhimbjen, me moralin, me heshtjen. Është një vend i përmbysjes së vlerave, por edhe i rindërtimit të shpresës. Përballë kësaj hapësire, spektatori nuk ka më rolin e një vrojtuesi pasiv – ai ftohet të bëhet pjesë e saj, të hyjë në thellësi, të meditojë.
Një vepër që nuk mbaron kurrë
Ajo që e bën këtë pikturë veçanërisht të fuqishme është fakti se ajo nuk jep përgjigje – ajo pyet. Nuk mbaron në momentin që përfundon vizatimi apo pikturimi. Përkundrazi, ajo vazhdon të jetojë në mendjen dhe ndërgjegjen e çdo shikuesi. Është një vepër që qëndron përtej kohës, përtej kontekstit të saj konkret. Është një përjetim universal i dhimbjes njerëzore, i rezistencës, i nevojës për të mos harruar.Piktura mbart në vete jo vetëm forcën e përjetimit individual të artistit, por edhe dimensionin kolektiv të përvojës njerëzore në shekullin e dhimbjes, të luftërave, të genocidit, të përndjekjeve. Shefqet Avdush Emini këtu del si një dëshmitar i kohës, por edhe si një shënues i përjetësisë së shpirtit që nuk pranon të harrohet.

REMZI LIMANI:

ARTISTI ME VLERA TË DËSHMUARA KRIJUESE

E Enjte, 02.12.2010, 10:58 PM |

Nga: Remzi Limani

Krijuesi ynë respektiv, Shefqet Emini, i cili tashmë vepron dhe jeton në Holandë - nuk është artist i rastit, por, në fakt, ai është një prej artistëve të kultivuar dhe i formuar si duhet, ngase, rrugëtimi i tij drejt botës së artit të vërtetë ishte një udhëtim studioz, i ngritur mbi themelet e mirëfillta dhe bazat e shëndosha për të krijuar një art të pranueshëm dhe të arrirë në të gjitha pikëpamjet…

InternationalDavidovc Artist Shefqet Avdush Emini

Jo rastësisht, Shefqet Eminin e njoha viteve të tetëdhjeta, atëbotë kur ishte student i Akademisë së Arteve në Universitetin e Prishtinës. Që nga ajo kohë, krijuesi ynë, Emini, nga dashuria për të bukurën, me xhelozi prej artisti, ishte i pasionuar në fushën e pikturës, saktësisht në portretin figurativ; duke e fokusuar atë në plan të parë. Pra, formulimet figurative - studioze ndër më të ndryshmet në shumë fusha të arteve figurative deri te skulptura e në veçanti të portretit artistik, Shefqeti bëri shumë hapa për të arrutur aty ku eshtë sot.

Në fillim të karrierës së tij, ai e kultivonte portretin tradicional, ku vlerat artistike dhe figurative ishin në suazat dhe normat akademike. Mirëpo, krijuesi në fjalë, me punën e tij studioze dhe të pandërprerë - sikur donte të kalonte nëpër të gjitha fazat për të arritur deri tek mjeshtëria dhe përsosuria artistike në profesionin e tij. Në formulimet e tija paraprake në fushën e portretit, në telajo kryesisht dominonin imazhet e modeleve të përzgjedhura, të cilat në sfondin i pikturës inkorporoheshin me një prapavi të rëndomt… Në këtë kontekst, z. Emini, filloi të hulumtoj dhe materializoj edhe hapësirën e një tërësie figurative duke e begatuar sfondin e portreteve me gamën e të mbylltës së bashku me dritëhijet e shprehura me të cilat vepra e tij natyrshëm mori edhe një dimension duke u veshur me të duhurën artistike dhe vlerat e një qasjeje figurative Rembrantiane.

Pra, krijuesi ynë respektiv, Shefqet Emini, i cili tashmë vepron dhe jeton në Holandë - nuk është artist i rastit, por, në fakt, ai është një prej artistëve të kultivuar dhe i formuar si duhet, ngase, rrugëtimi i tij drejt botës së artit të vërtetë ishte një udhëtim studioz, i ngritur mbi themelet e mirëfillta dhe bazat e shëndosha për të krijuar një art të pranueshëm dhe të arrirë në të gjitha pikëpamjet… Pra, faza e tashme e krijimtarisë së tij, pa asnjë dyshim, me të drejtë mund të quhet krijimtari artistikisht e pjekur dhe e kultivuar si duhet. Portretet të cilët tani Shefqeti i krijon me pasion dhe mjeshtëri prej artisti, bëjnë pjesë në kultivimin dhe paraqitjen e imazheve nga të gjitha shtresat shoqërore, gjinishë dhe moshave të ndryshme. Nga këto shtjellime dhe studime figurative, ai nxjerrë në pah momentin psikologjik dhe social të njeriut dhe kohës së tij - si element kryesor dhe i rëndësishëm për të zbuluar dhe prekur shpirtin e individit të paraqitur në veprat e tij. Tani, qasja e formulimeve artistike dhe të shprehurit figurativ në veprat e Shefqetit, në vetvete ngërthejnë frymën ekspresive, të një guximi dhe fuqie krijuese e cila na dëshmon dorën e sigurtë prej një artistiti të merituar.

Koloriti i begatë, me nuancat e ndezura që nga e kuqja, e kaltra, e verdha, okeri por edhe e zeza dhe paleta e përpunuar e toneve të ngrohta, veprën e artistit e fuqizojnë dhe estetikisht e bëjnë të kapshme për mendjen dhe syrin e çdo individi. Së këndejmi, Shefqet Emini, me të njejtën frymë i qaset edhe peizaxhit dhe vizatimit ekspresiv duke e dëshmuar kontinuitetin e një gjuhe dhe shprehje figurate të një arti modern. Ai dhe vepra e tij në ekspozitat kolektive si dhe ato personale u prezantuan në shumë galeri të njohura gjithandej botës së qytetëruar. Ai ekspozoi në: Suedi, Danimarkë, Austri, Norvegji, Gjermani, Itali, Angli, Spanjë, Portugali, Egjipt, Kinë, Turqi, Francë, Belgjikë, Rumani, Maqedoni, Kroaci, Bosnje, Kosovë dhe Shqipëri. Dhe, më në fund, duhet të themi se Shefqet Emini, tashmë është një artist i cili posedon dhe flet me gjuhën e tij figurative të një fryme ndryshe nga të tjerët dhe nga e kaluara e tij dhe koha kur u njohëm me të.

Biografia: Shefqet Avdush Emini (1957), i lindur në Davidovc të Kosovës. Shkollën Fillore dhe atë të mesmen i mbaroi në vendlindje. Më pastaj u diplomua në Akademinë e Arteve (Dega e pikturës) në Universitetin e Prishtinës. Pas mbarimit të studimeve, fillimisht punoi si arsimtar i artit figurativ në shkollën e mesme të qytezës, Shtime dhe në shkollën e mesme të qytetit Ferizaj. Tani, mbi dhjetë vite jeton dhe vepron në Holandë, duke u marrë aktivisht me artet figurative si artist i dëshmuar dhe i pranuar nga komuniteti artistikdhe publiku i gjërë i shtetit të Holandës. Gjatë qëndrimit të tij në shtetin e luleve, ai pati një numër të konsiderueshëm të ekspozitave personale si dhe ato kolektive në shumë shtete dhe galeri të njohura botërore. Po ashtu, për punën e tij krijuese. Shefqeti u shpërblye me çmime dhe mirënjohje nga asociacione të ndrushme kulturore dhe artistike nga vende të ndryshme.

Shefqet Emini, është anëtarë i disa galerive, fondacioneve dhe asociacioneve artistike siç janë:

- Permanent collection of the Gallery Tetovo, Macedonia 2010
- Permanent collection of the Gallery Aiud, Romania 2010
- Permanent collection of the Museum Tepecik,turkey 2010
- Aperon Art Plus Gallery, Istanbul 2010
- Gallery Tornby Denmark2010;
- RKD as from2003;
- Foundation Symbiose Sittard as from 2003;
- Foundation art centre keeps out 2003;
- Aida as from 1994
- Stichting Kunstcentrum Weert as from 2003;
- Permanent collection of the National Gallery of art in Tirana 1999
- Artist figurative association of the Kosovo as from1989;
- President of the foundation ‘Zef Kolombi ‘ Ferizaj Kosovo as from 1988-1992
- Member of foundation art centre ‘ Zef Kolombi ‘ Ferizaj Kosovo as from 1982;

ر الأخ بار

ال رئ ي س ية . 1
ف نون . 2
ال هول ندي إي م ني.. ي لهو ث م ي ب يع ل وح ته ب 01 آلاف ي ورو . 3

آلاف 10 الهول ندي إي م ني.. ي لهو ث م ي ب يع ل وح ته ب
ي ورو
ي ا سر ج ع ي صة
18:52 -ال ثلاث اء، 5 ماي و 5102
ةدهاشم 949
ل و شاهدت إي م ني وهو ي ر سم، ل ن ت ش عر مط ل قا أن ش ي ئا س يخرج من
هذا ال ف نان.
حال ة من ال ل عب وال ع فوي ة ال م توا ص لة، ي تحرك ي م ي نا وي سارا،
ي خطو ف وق ال لوحة أح يان ا، ي لمس ب فر شات ه ال لوحة، ث م ي دور
حول ها ك أن ه ي بحث عن مدخل جدي د، مصارع ث يران أمام ال لوحة أو
راق ص ب ال يه، ي عام لها ب رق ه شدي دة، ي تحرك ب قوه ل كن ب رق ه،
وي ضع ل م سات ه ال ب س يطة.
ي

ي ؤمن إي م ني أن ال ر سم هو حال ة ت ع ب ير ق وي وع ن يف وم فاجئ، ي جب
ا ب سرعة )هكذا ت ك لم م عي(، أمض ي نا أي ام نا ن ر سم سوي ا ت وظ ي فه
ج ن با إل ى ج نب، ف نان ل ط يف وهادئ ال ط بع، ع ن يف جدا مع ال خامات
والأل وان، ل كن ح ي نما ي م سك ل وح ته ي عود ل ط ي فا، غال با ما ت ش عر
أن ك ت قف أمام ط فل ي لهو

ك إن ك ت سمع ف ي فال دي أو ب تهوف ن وهو ي ر سم، ي س كب الأل وان
ب ع فوي ة إل ى حد الإهمال، ث م ي تركها ت جف وي عود ل ها مجددا، ل يخرج
م نها ل وحة عظ يمة

ث قاف ته ال ف ن ية ال عال ية وا ضحة ف ي ل وحات ه، ف نان زار مصر
مرت ين ف قط، وق ع ب غرامها، وق رر أن ي ر سم ال وجوه ال م صري ه،
ت باع ل وح ته ب 01 آلاف ي ورو، وي س تط يع أن ي ر سم 5 ل وحات ف ي
ال يوم ال واحد

ن عجب جدا أعمال ه، ل ك نها لا ت عج به هو، ك ث يرا ما أن هى ر سمة ث م أعاد
طلاؤها وب دأ من جدي د.

ف نان ل وحات ت ش ك يل ر سم ش ف قت هول ندي إي م ني

اقرأ ايض ا

Piktura e cila mbeti ne koleksionin permanent te Museut Modern ne Estremoz,Portugal

PIKTORI SHEFQET AVDUSH EMINI PUSHTON MUZETË BOTËRORË TË ARTIT

Faruk Tasholli 10/08/2014

Gazetarit Rus I Thash: Une jam shqiptar nga Kosova dhe dua te dihet origjina ime. Piktori nga Kosova, Shefqet Avdush Emini, i mërguar prej shumë vitesh në Holandë, ka kohë që me krijimtarinë e tij artistike po paraqitet me sukses në shumë vende të botës.Ai sa kthehet nga një simpozium krijues, e thërrasin në tjetrin, gjithnjë duke zgjeruar punën e vet në fushën e pikturës nëpër botë. Kësaj radhe, artisti ynë i suksesshëm,sjell mbresat e tij në disa nga simpoziumet krijuese që i pati gjatë këtij vit

Simpoziumi në Penza, Russi 15 maj 2014

Piktura e punuar gjatë simpoziumit internacional në Penza,Russi në vitin 2014 Në këtë vit konkuruan 700 artistë nga anët e ndryshme të botës, ku u pranuan diku 65 për pikturë. Projekti ka qenë i paraparë të plotësohet brenda tri jave, po edhe pse unë shkova pesë ditë vonesë ,me arsyen e agjendës sime të stërngarkuar,nuk më mungoi koha, sepse për tri ditë unë e mbarova projektin që ka qenë i paraparë për tri javë dhe me nje cilësi shumë të lartë! Të gjthë kanë qenë të befasuar, si një vit më parë që ndodhi e njëjta gjë. Niveli i punës sime është vlerësuar shumë lart prej të gjitha shtresave, ku nga çdo anë kam marrë shumë fjalë të mira . Vetë organizatorët m’u kanë drejtuar me fjalën se ti je një gjenial, fantastik. Kështu disa kolegë të profesionit, prapa shpinës, janë ankuar si është e mundur që Shefqeti, për tri ditë ta përfundojë projektin, e tani ai rrin si turist.Organizatorët u janë përgjegjur: po të gjithë nuk mund të jenë Shefqet, sepse ai ka prëvojë shumë të madhe dhe është një artist i madh e fantastik. Këto fjalë m’i ka tregue njëri nga organizatorët.Natyrisht se unë kam qenë shumë i kënaqur.Në këtë simpozium, si edhe në të tjerët, kam krijuar një rreth të mirë dhe kam kaluar shumë mirë. Nga shumica e artistëve kam pasur respekt shumë te madh. Po ashtu, organizatorët më kanë çmuar shumë dhe, kanë treguar respekt të veçantë ndaj meje, deri sa nuk e shpalpva para pikturave flamurin tim kombëtar, kuq e zi. Mbasandej, filluan të zbehen raportet me organizatorët. Ata më vonë u iknin kontakteve me mua, por punes sime jo dhe, atë e donoin dhe e çmonin. Po kjo mua me bëri të vazhdoj edhe më tutje.Mbas një dite erdhi Televizoni i atij qyteti që të bëjë intervistë me mua. Para se të jepej intervista drejtpërdrejt në televizion, gazetarit i thashë se unë jam shqipare nga Kosova dhe, dëshiroj që të dihet origjina ime ,por jam shtetas i Holandës dhe më duhet ta prezentoj Holandën. Pasi kjo ndodhi, prapë ata filluan të zemërohen, por une nuk kish dert, sepse ia arrita qellimit tim. Më në fund, u thashë se kjo do të mbetet hera e fundit që prezentohem këtu.Unë punën time e pëfundova, prezentova artin e kulturën time dhe kaq. Mua nuk më duhet më shumë. Kështu, ata mbetën jo të kënaqur, sepse gjithsesi mua më humbën, por edhe punën time nuk munde ta kenë më aty .Ajo që ka mbetur aty, ruhet në muzen e tyre, normalisht bashkë me emrin tim, që prapa ka mburrjen time se çdohereë e çdokund mbetem shqiptar. Nga expozita ne Penza, Rusi 2014 Punimi I punuar vitin e kaluar.

Nga expozita ne Penza, Rusi 2014 Punimi i punuar vitin 2013

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 2014

Foto nga vendi i punes, ku dhe ketu behet hapja e ekspozites ne

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 2014

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 18 qershor 2014

Simpoziumi Internacional Saguenay, Canada 18 qershor 2014 Foto nga ekspozitea ne Saguenay, Canada 2014 Ky simpozium ka qenë shumë I organizuar . Ne kemi prezentuar katër artistë internacionalë, Holandë, Iran , Maroko dhe Çeki. Pritja nga vendasit ka qenë mjaft e mirë, e po ashtu edhe kontaktet kanë qenë shumë të mira.Kuptohet si në çdo simpozium tjetër, rrjeti zgjerohet me shokë.Me fillimin e demostrimit te punës sime, unë kam krijuar një rreth të gjerë të simpatizantëve dhe zgjerimin e shoqërisë në ato vende. Vërtet edhe këtu puna e ime është vlerësuar shumë lart.Aty kam dëgjuar shumë e shumë fjalë të mira jashtë prezencës , e po ashtu në prezencën time, që nganjëherë ndihesha ngusht prej perkrahjes, respektit dhe vlerësimit të madh, si nga kolegët, ashtu edhe nga vizitorët.Kam pasur rastin disa herë që shumë njerëz të panjohur më kanë kërkuar në restorant vetëm të takohen me mua.Pas një dite erdhi një artist diku i moshës 70-75 vjeçare, i cili më kishte kërkuar përmesorganizatorit..Organizatori erdhi ne restorant dhe më tha se po të kërkon një artist i yni që është emër i madh tek ne.Unë shkova dhe u takove me të. Qysh në fjalët e para më tha se unë ndihem krenar që të kam afer. Unë vështrova punën tuaj jashtë prezences dhe mund të them se ti je një artist shumë i madh, edhe pse unë kam dëgjuar shumë për ty brenda këtyre ditëve që ju prezentoni tek ne me pikturat tuaja. Kam ardhur special për ty të të shoh dhe të ta njoh punën prej së afërmi.Ti e din se unë nuk marr pjesë në këtë simpozium, por kam kënaqësinë e madhe që të takova dhe të njoha ty nga afër. Jashtë pranisë sime i kishte thënë organizatorit se ardhja e këtij artisti të madh nga Holand ua ka ngritur nivelin e simpoziumit.Kështu më tha vetë organizatori dhe buzëqeshi me një kënaqësi.Po ashtu kishte ardhur një koleksionist i artit dhe kishte pyetur kush është ky artist? Ata i kishin treguar se është nga Holanda.Pas pak miutash unë mberrita te vendi im i punës dhe ai m‘u drejtua: a mund të të pyes diqka? Ju pergjegja me „po“ natyrisht. A ka mundësi ta shoh këtë punimin tënd të madh që është i shtrirë nën tavolinë? E nxora punimin dhe ia tregova. Ai e shikoi pothuaj pesë minuta dhe më tha ti je një artist i krisur. Unë iu pergjegja nuk po të kuptoj, si po mendon, ndërsa ai buzëqeshi dhe tha ti je një artist i krisur, por shumë, shumë i madh që s‘mund të të mbërrijë çdokush. Dhe tërë kohën për çdo ditë vinte dhe më përcillte nga afër, dhe me pyeste si mund ta kam punën tënde ... nuk kam guxim një artist aq të madh ta pyes për çmimin e pikturës. Kështu ai më ofroi vizitkartën e vet dhe kerkonte të jemi në kontakt dhe deri në ditën e fundit më percolli me fjalë të mëdha duke shprehur kënaqësinë që ishte pranë një artisti të madh, si më quajti mua. Vërtet kam pasur çaste të shkëlqyera në këtë simpozium! Ky simpozium i tejkaloi kufinjtë e punës sime në prezentim… Vërtet kam qenë shum i lumtur dhe ndihem krenar që së paku po mund të hedh një gur themel në të mirën e kombit tim.Prania kulturës sime po shpërndahet në tërë botën dhe po përqafohet me një respekt te madh. Prandaj, nuk mund ta fsheh kënaqësinë qe u prezentova në ketë simpozium të rëndësishëm në Seguenay, në Canada ! Foto ne hapej e ekspozites se perbashket ne Kanad 2014 Mrapa eshte koleksionisti me gruan e vet, ndërsa ky kanadez, e mban paletën për ta nëshkruar pikturën për hir të respektit.

Simpoziumi ne Estremoz,Portugal 3 korrik 2014

Simpoziumi ne Saguenay, Canada 2014

Simpoziumi Estremoz,Portugal 2014

Foto me nenkryetarin e komunes 2014 Ne prezentuam NL grup ne Estremoz, Portugal Dita e parë e demostrimit ishte një pikturë e përbashkët me artistin shumë të mirë Gustave dhe me një artiste tjetër që quhej Bikkel dhe, po ashu,edhe unë. Kjo pikturë u punua në ambientin e hapur ku kanë qenë shumë publik afër dhe kanë qenë të mahnitut me procesin e zhvillimin dhe përfundimit të piktures. Ne u ndamë vërtet me një sukses të madh. Kështu që kjo pikturë iu dhurua komunës së qytetit nga grupi NL. Piktura iu dhurua komunes se qytetit Estremoz,Portugal 2014 Në këtë simpozium kemi qenë të thirrur që të prezentojmë Hoöandën .Kemi prezentuar tre piktorë nga Holanda dhe dy piktorë e një fotograf nga Portugalia. Po ashtu, kanë prezentuar me ne edhe katër drumer dhe nje poet nga ta. Ka qenë vërtet një prezentim i denjë, ku masa ka qenë e mahnitur me zhvillimin dhe punën që kemi bërë. Po ashtu, organizatorja ka qenë shumë korekte dhe ka treguar kujdes dhe respekt të madh ndaj nesh.Unë i bëra dy piktura ku njëra mbeti në muzeun e atij qyteti ku ishte një muze i madh dhe shumë i bukur, ndërsa tjetrën e mora në shtëpi, me qëllim, po qe se kerojnë punën time në ndonjë muze tjetër të ua dergoj. Ndërsa për pikturën qe mbeti në muze, ata thonë se ne jemi krenarë që mbajmë pikturën tuaj në muzeun tonë. Po ashtu, komuna e qytetit thotë se është krenare që mban një pikturë aq të bukur e të përbashkët nga grupi NL . Piktura është acriyl në pëlhurë, formati: 100 x 120, viti: 2014 Qendron në muzeun e qytetit Estremoz, Portugali

Punen time, pothuaj si në çdo simpozium e kanë dashur te gjitha shtresat, si artistët po ashtu edhe vizitorët. Kanë qenë të befasuar me rezultatin që kam treguar.Si çdo herë, fjalë të mëdha e të kendshme kam marre pothuaj nga çdokush. Unë përseris prapë se vërtet ndihem i lumtur që emri im prezenton kulturën tonë nëpër shumë muze të botës. Ndjej obligim moral e shpirëtrore që ta jap një kontribut për të mirën e kulturës së kombit tim. Pas perfundimit te simpoziumit, morëm thirrje që të ekspozojmë në muzeun e qytetit ku ishte një muze vërtet i shkëlqyshëm. Po ashtu, kërkuan që të dy piktorët të na kenë prapë në simpoziumin tjetër, mua dhe kolegin Gustav. Tani ne jemi në kontakt të përhershëm me ta. Natyrisht se edhe ne jemi shumë mirënjohës për kujdesin dhe respektin e tyre ndaj nesh. Ishte një kënaqësi që prezentva në këtë simpozium, po ashtu një krenari vërtet për vlerën e lartë të punës që krijova në këtë simpozium. Kjo punë që shihet, mbetet në atë muze të madh e të bukur.

Tuesday, May 20, 2025

Kujtesa e plagës – një portret i shpirtit njerëzor në kufijtë e ekzistencës

 










Kujtesa e plagës – një portret i shpirtit njerëzor në kufijtë e ekzistencës Nga piktura e Shefqet Avdush Emini, realizuar në një simpozium ndërkombëtar në Egjipt

Në botën e artit bashkëkohor, ku estetika shpesh bëhet strehë e formës dhe harresë e përmbajtjes, vepra e Shefqet Avdush Emini qëndron si një grusht i drejtpërdrejtë në ndërgjegjen kolektive. Në këtë pikturë të krijuar gjatë një simpoziumi ndërkombëtar në Egjipt, Emini nuk ngre thjesht një imazh – ai ndërton një kujtesë. Ai përpunon një klithmë që buron nga thellësia e shpirtit njerëzor dhe e shndërron atë në një akt të fortë vizual, një portret të dhembjes që tejkalon kufijtë kulturorë dhe historikë.

Që në kontaktin e parë me këtë pikturë, ndjesia që shpërfaqet nuk është thjesht estetike. Është një përplasje e dhimbshme me brendinë e njeriut që jeton pasojat e një tragjedie të pashprehur. Ngjyrat nuk janë më vegla për të bukurën, por mjete të dhunshme të një proteste vizuale. Bluja e thellë, si një qiell i pashpresë mbi ballin e subjektit, ftoh ndjenjat dhe shfaq traumën mendore të një njeriu të fundosur në përjetime që nuk mund të artikulohen me fjalë. E kuqja, që shpërthen si lavë gjaku në të gjithë sipërfaqen, është si një plagë e hapur që nuk ngopet me kohë, që nuk shërohet me harrim. E verdha, shpesh e lidhur me jetën dhe dritën, në këtë rast del në pah si një iluzion i thyer, një premtim i mohuar për jetë në një realitet që ka harruar çfarë do të thotë të jetosh me dinjitet.

Figura njerëzore që ngrihet në këtë kompozim të trazuar është një përfaqësim universal i viktimës. Nuk ka emër, nuk ka përkatësi etnike apo kombëtare – është një njeri, një qenie e thjeshtë që bart mbi fytyrë gjithë tragjedinë e njerëzimit. Emini, me ndjeshmëri të thellë filozofike, zgjedh të mos japë identitete të qarta – sepse dhimbja është universale. Ajo i takon secilit që ka humbur, që është shtypur, që ka parë me sytë e vet barbaritë që njerëzimi është i aftë të prodhojë.

Por kjo vepër nuk është thjesht një dokumentim i dhimbjes. Ajo është një akt akuze. Një thirrje e drejtpërdrejtë kundër indiferencës. Një pyetje e hidhur që mbetet pezull në ajër: A thua që ata që shkaktojnë këto tmerre, dhe ata që i ekzekutojnë, a i takojnë qenies njerëzore? Është një pyetje që vjen nga përvoja, nga reflektimi, nga përballja e gjatë dhe e vazhdueshme me fytyrat e viktimave të historisë moderne – me gjenocidet, luftërat, internimet, përndjekjet dhe shkatërrimet e vazhdueshme që e përbëjnë një pjesë të madhe të realitetit tonë të përditshëm.

Emini nuk e sheh artin si strehë. Ai nuk ikën nga realiteti për të kërkuar estetikën në abstrakt. Përkundrazi, ai përmes abstraktit hyn edhe më thellë në realitetin e shpirtit njerëzor. Ai i përmbys format klasike për të treguar të vërtetën e palëvruar të shpirtit – një të vërtetë që nuk mund të formësohet me realizëm të thjeshtë, por që kërkon tension, shpërthim, kontraste të egra dhe struktura të thyera. Në këtë mënyrë, ai i jep zë atyre që nuk dëgjohen – të heshturve, të nëpërkëmburve, të humburve nga kujtesa.

Vepra është gjithashtu një thirrje për paqe. Jo paqe të thjeshtë, sipërfaqësore, por një paqe të brendshme, të thellë, të qëndrueshme, të mbështetur në drejtësi dhe humanitet. Fjalët e artistit – “Lutem për paqe dhe uroj që paqja të mbetet përherë te njerëzimi” – janë një mesazh që tejkalon artin. Ato janë një testament, një betim i shpirtit artistik që refuzon të dorëzohet përballë shkatërrimit. Emini nuk pikturon për të harruar, por për të kujtuar. Ai pikturon për të ndaluar rrënimin. Ai pikturon për të mbrojtur njeriun nga vetvetja.

Në këtë mënyrë, kjo pikturë nuk është vetëm një vepër arti – ajo është një akt shoqëror, një thirrje morale, një përgjegjësi e marrë përsipër nga një artist që e ndjen dhimbjen si pjesë të identitetit të tij krijues. Dhe kjo është ajo që e bën artin e Shefqet Avdush Emini të pazëvendësueshëm: fuqia për të bashkuar të bukurën dhe të dhimbshmen, për ta kthyer artin në ndërgjegje, për ta shndërruar pikturën në dokument shpirtëror të epokës sonë.

Ky portret i zymtë, i trazuar, i përflakur dhe i përgjakur është një dritare që na lejon të shohim jo vetëm fytyrën e viktimës, por edhe reflektimin tonë brenda saj. Ai na kujton se nuk jemi të paprekshëm. Se çdo krim që lejojmë të ndodhë pa e ngritur zërin është një plagë që i shkaktohet tërë njerëzimit. Se pa drejtësi nuk ka paqe, dhe pa kujtesë nuk ka të ardhme.

Shefqet Avdush Emini ka krijuar këtu një ikonë moderne të dhimbjes, një thirrje të pikturuar që kërkon me ngulm të mos harrohet, të mos neglizhohet, të mos heshtet. Dhe në një kohë ku heshtja është bërë bashkëpunëtore e së keqes, arti i tij bëhet më i domosdoshëm se kurrë – një zë që ngrihet nga palca e shpirtit për të kërkuar drejtësi, humanitet dhe një botë më të ndritur për të gjithë ne. 

DHIMBJA E SHPIRTIT NJERËZOR NË NGJYRAT E QIELLIT DHE GJAKUT: MANIFESTI I PAQES NË ARTIN E SHEFQET AVDUSH EMINIT

Në historinë e artit bashkëkohor, ka vepra që nuk flasin vetëm për një kohë të caktuar, por për të gjitha kohërat. Ka piktura që nuk janë vetëm vizuale, por përjetohen me të gjitha shqisat e shpirtit. Dhe ka artistë që nuk mjaftohen me bukurinë e formës, por synojnë të shqyejnë heshtjen e ndërgjegjes njerëzore. Një prej tyre është Shefqet Avdush Emini, një ndër figurat më të spikatura të ekspresionizmit abstrakt në arenën ndërkombëtare, i cili përmes kësaj vepre të krijuar në një simpozium në Egjipt, ngre një klithmë të fuqishme dhe të domosdoshme kundër barbarisë së luftës dhe humbjes së humanitetit.

NJË PORTRET I DHIMBJES QË NUK KA EMËR

Portreti që na shfaqet para syve është më shumë se një fytyrë. Ai është një shpërthim emocional, një strukturë e fragmentuar e dhimbjes, një përplasje e fuqishme mes brendësisë së lënduar dhe botës së jashtme që e përbuz. Nuk ka emër, sepse mund të jetë çdo njeri. Nuk ka kombësi, sepse dhimbja nuk njeh kufij. Nuk ka moshë, sepse pasojat e luftës nuk kursejnë asnjë brez. Ai është mishërimi vizual i asaj çfarë ndodh kur njerëzimi e humb vetveten.

Emini nuk e koncepton këtë portret si një përshkrim të thjeshtë figurativ të dhimbjes, por si një akt të shenjtë të rrëfimit. Me çdo ngjyrë të hedhur, ai sikur hap një plagë të re, por në të njëjtën kohë lë një gjurmë kujtese. E bardha në sfond, që është thuajse e zhdukur nga ngarkesa kromatike përreth, mund të lexohet si një dritë e shuar e pafajësisë. E zeza, që përshkon me intensitet fytyrën dhe i jep formë kontureve të deformuara, është hije e errët që e kaplon qenien. Ajo është urrejtja, vdekja, shkatërrimi. E kuqja është zjarri që djeg, është gjaku që rrjedh, është ulërima që nuk ndalet. Bluja në ballë është qielli i plagosur, mendja e trazuar, heshtja që klith në vetvete.

FILOZOFIA ARTISTIKE E PROTESTËS DHE REFLEKTIMIT

Në këtë vepër të thellë, Emini nuk flet vetëm për luftën si akt konkret. Ai flet për luftën si gjendje ekzistenciale, si simptomë e një sëmundjeje kolektive që e ka përfshirë njerëzimin. Pyetja që artisti shton, "A thua që njerëzit që shkaktojnë këto tmerre dhe ata që i ekzekutojnë, a i takojnë qenies njerëzore?", është një dilemë filozofike që tejkalon kufijtë e artit. Kjo është një thirrje për introspeksion universal. Është një dëshirë për të kuptuar sesi njeriu, me gjithë aftësinë për dashuri, krijim dhe ndjeshmëri, është në gjendje të bëhet makinë shkatërrimi pa mëshirë.

Për Eminin, piktura nuk është asnjëherë neutralitet. Ajo është qëndrim. Është revoltë. Është rrëfim dhe akt dëshmie. Në këtë sens, kjo vepër është një lloj dokumenti i shpirtit njerëzor në çastin e tij më të errët. Është një përpjekje për të mos lejuar që e shkuara të harrohet dhe që e tashmja të vazhdojë në indiferencë.

STILI DHE TEKNIKA – EKSPLORIMI I THELLË I SHPIRTIT

Stili ekspresionist i Eminit është i fuqishëm dhe i pakompromis. Ai nuk përpiqet të kënaqë syrin, por ta sfidojë atë. Ngjyrat nuk janë të përzgjedhura për harmoni, por për goditje. Strukturat nuk janë të përsosura, por të çara. Ka një lloj rrëmuje të kontrolluar në këtë vepër që e bën të frymojë si një organizëm i gjallë. Pikërisht kjo është fuqia e saj: nuk është thjesht një imazh që e sheh, por një ndjesi që të përshkon, që të trazon.

Përdorimi i ngjyrës si mjet për të përçuar emocionin është mjeshtëror. Vizatimi nuk është i përkryer, por i ndjerë. Ka një liri të guximshme në mënyrën si piktura është ndërtuar, si ngjyrat janë derdhur, si forma është shpërfytyruar. Është kjo shpërfytyrim që e bën të vërtetë, sepse dhimbja e vërtetë nuk ka kornizë, nuk ka linjë të drejtë, nuk ka estetikë klasike. Dhimbja është e çrregullt, dhe arti i Eminit e reflekton këtë në mënyrë të ndershme dhe të fuqishme.

MESAZHI – LUTJA E NJË ARTISTI PËR PAQE

Në fund të fundit, kjo vepër është një lutje. Një thirrje që ngrihet mbi heshtjen e ndërgjegjes së botës. Shefqet Avdush Emini nuk është vetëm një artist që pikturon vuajtjen – ai është një shpirt që klith për paqe. Ai e përdor artin si medium për të shëruar, për të kujtuar, për të alarmuar. Ai nuk mban anë, por mban qëndrim. Ai nuk ndan me kombësi, por me ndjeshmëri njerëzore. Dhe mbi të gjitha, ai nuk harron.

Përmes kësaj vepre, Emini na kujton se lufta nuk është një kapitull i mbyllur i historisë, por një rrezik i vazhdueshëm që qëndron mbi ne si një re e zezë. Ai na bën të kuptojmë se vetëm përmes ndërgjegjësimit, përmes empatisë dhe përmes guximit për të thënë të vërtetën, ne mund t’i japim kuptim njerëzores.

KONKLUZION – ART SI QENDRESË DHE KUJTESË

Kjo pikturë nuk është vetëm një vepër arti. Ajo është një akt rezistence. Një kujtesë e ngulitur në ngjyrë. Një shpërthim i heshtur që kërkon të zgjojë ndërgjegjen e një bote që shpesh zgjedh të mos shohë. Në një epokë ku imazhet e dhunës janë bërë të zakonshme dhe indiferenca është bërë mburojë, kjo vepër i thërret çdo shikuesi që të ndalet, të ndjejë dhe të mendojë.

Shefqet Avdush Emini, përmes kësaj krijese, na mëson se arti nuk është vetëm pasqyrë e botës, por edhe ndërgjegje e saj. Nëpërmjet kësaj vepre, ai na bën thirrje që të mos harrojmë, që të mos heshtim, dhe mbi të gjitha – që të mos ndalojmë së ëndërruari për një botë ku paqja nuk është vetëm fjalë, por realitet. 

Thirrje për paqe nga ferri i njeriut – Portreti i çnjerëzores në artin e Shefqet Avdush Eminit

Në horizontin e pasionit artistik, aty ku heshtja e shpirtit shpërthen në britma ngjyrash, qëndron vepra e Shefqet Avdush Eminit – një dëshmi e gjallë e dhimbjes njerëzore, një akt proteste i skalitur në kanavacë kundër çdo forme të dhunës dhe çnjerëzores. Në këtë pikturë të realizuar në një simpozium ndërkombëtar në Egjipt, artisti nuk na ofron një portret tradicional. Ai krijon një ikonë universale të tragjedisë, një fytyrë pa emër, por me shumë histori. Një fytyrë që bart mbi vetvete pasojat e tmerreve, pasqyrën e errët të luftës dhe plagët që as koha nuk arrin t’i shërojë.

Ky portret nuk është një reflektim i asaj që ndodh në sipërfaqe – ai është eksplorim i thellë në strukturat e rrënuara të shpirtit njerëzor. Në këtë kompozim të zjarrtë e të trazuar, Emini i jep zë vuajtjes që nuk flet, i jep sy verbërisë së botës dhe i jep ngjyrë një realiteti të përgjakur që shumëkush përpiqet ta harrojë. Ngjyrat janë tronditëse – bluja e ashpër mbi ballë dhe sy, si një qiell i vdekur që rëndon mbi kujtesën; e kuqja që vlon në të djathtë si një shpërthim gjaku e ulërimë e heshtur; e verdha që përpiqet të rrëshqasë si një grimcë drite në errësirën e dhunshme; dhe vijat e zeza, si plagë që vazhdojnë të rrjedhin, të mos mbyllen kurrë.

Ky është një portret i shpërfytyruar – jo në kuptimin estetik, por etik. Emini nuk deformon për hir të formës, por për të denoncuar deformimin e humanitetit. Me teknika ekspresioniste që kujtojnë artin e Francis Baconit, ku figura bëhet mish i torturuar për të zbuluar të vërtetën e brendshme, Emini zgjeron horizontin e dhimbjes deri në universalitet. Ai i bashkohet një tradite të gjatë artistësh që nuk heshtën përballë tmerreve: Goya me serinë e tij "Fatkeqësitë e luftës", Picasso me "Guernica", Käthe Kollwitz me vizatimet e saj për varfërinë dhe vdekjen – dhe tani Emini me këtë britmë ngjyrash në shekullin XXI.

Por, ndryshe nga këta pararendës, që fokusoheshin më së shumti në një ngjarje të caktuar historike, Emini përçon një univers global. Kjo fytyrë e copëzuar nuk është vetëm nga një vend apo një epokë – ajo mund të jetë fëmija sirian nën rrënoja, nëna ukrainase që qan mbi trupin e birit, refugjati afgan që mbytet në det, apo viktima e parë në ndonjë konflikt të ardhshëm që ende nuk ka shpërthyer. Emini vizaton përtej kufijve, përtej përkatësive kombëtare, racore apo fetare – ai vizaton esencën e dhimbjes njerëzore në epokën e globalizimit të tmerrit.

Në një kohë ku imazhi është banalizuar dhe dhuna është kthyer në spektakël mediatik, kjo vepër artistike arrin të godasë me forcën e vërtetës së saj. Nuk është thjesht një tablo që varet në mur – është një klithmë që të ndjek. Është një ndërgjegje që të sheh dhe të pyet: “Ku ishe ti kur kjo ndodhte? A ke heshtur edhe ti?”

Emini nuk e trajton pikturën si një objekt të dekorimit, por si një akt të shenjtë ndërgjegjësimi. Çdo goditje furçe është një refuzim i indiferencës. Çdo pikë ngjyre është një fjalë në një manifest kundër barbarisë. Çdo vijë është një dokument, një dëshmi që shërben për të sfiduar harresën. Në këtë mënyrë, piktura bëhet një akt historik, një formë vizuale e kujtesës kolektive.

Lutja e një artisti për paqe

Në një moment kyç të historisë, ku njerëzimi përballet me kriza të njëpasnjëshme – luftëra, shfarosje, urrejtje, dëbime masive – Emini nuk është spektator. Ai është dëshmitar. Ai është rezistencë. Dhe mbi të gjitha, ai është një lutës. “Lutem për paqe,” – shprehet ai, dhe kjo nuk është një klishe, por thelbi i artit të tij. Në një botë ku fjala “paqe” është përdhosur nga diplomaci boshe, artisti e ringjall atë përmes veprës së vet – të sinqertë, të thellë, të guximshme.

Thirrja e tij për paqe nuk është naive. Nuk është thjesht një dëshirë për harmoni. Është një kërkesë morale, një apel për drejtësi, një alarm për përgjegjësi. Ai nuk flet vetëm për paqen si mungesë e luftës, por për paqen si prezencë e ndjeshmërisë, si kthim i shpirtit në jetën njerëzore, si ndërtim i një bote ku artet, kultura dhe ndjenja mbizotërojnë mbi urrejtjen dhe pushtetin.

Një testament për njerëzimin

Kjo vepër e Shefqet Avdush Eminit, më shumë se një pikturë, është një testament. Është një amanet që artisti ia lë brezave të ardhshëm, një paralajmërim i ndërtuar me ngjyra dhe dhembje, një manifest që duhet të lexohet jo me sy, por me ndërgjegje. Ai nuk kërkon lavdi, nuk kërkon miratim – kërkon ndërgjegjësim. Kërkon që njerëzimi të mos e harrojë çka ndodhur, e çka mund të ndodhë sërish nëse ai nuk zgjohet, nëse nuk pendohet.

Piktura e tij mbetet një pikë ndalese për shikuesin: ndal, shih, ndiej, mendo. Ajo është një pasqyrë e asaj që mund të bëhemi nëse lejojmë errësirën të na pushtojë. Por është edhe një dritë, një shpresë, një thirrje për më mirë.

Përtej brushës – Dëshmia vizuale e Shefqet Avdush Emini për çnjerëzoren dhe shpresën

Në një botë që përditë përballet me tronditje të reja, ku lajmet për luftëra, tragjedi dhe mizori bëhen tituj të zakonshëm, artisti mbetet një ndër të paktët dëshmitarë që nuk dorëzohet përballë harresës. Pikërisht në këtë kontekst lind dhe frymon piktura e Shefqet Avdush Emini, një vepër e krijuar në kuadër të një simpoziumi ndërkombëtar në Egjipt, që shpërfaq jo vetëm dhimbjen e përmasave globale, por edhe ndërgjegjen morale që kërkon llogari për çdo gjëmë të heshtur. Në këtë pikturë, artisti nuk na jep një rrëfim linear apo dokumentar për pasojat e luftës – ai na jep klithmën e shpirtit, vragën e brendshme, dhe të vërtetën e rëndë që shkon përtej çdo fjale.

Ky portret është i rrënuar, i deformuar, i fundosur në kontraste që digjen dhe përplasen si dallgë në një oqean trazuar ndjenjash. Në të nuk ka asnjë qetësi. Ka vetëm shpërthim, ankth, dhimbje të patrajtueshme dhe revoltë të thellë. Ngjyrat nuk janë vetëm mjete kompozimi – ato janë zëra. Bluja që shtrihet mbi pjesën e sipërme të fytyrës është një qiell i fundosur në mjegull, një qiell që nuk jep shpresë, por lëshon peshën e trishtimit. Ajo i mbyll sytë figurës në vend që t’ia hapë horizontin. E kuqja, me fuqinë e saj përvëluese, është mishërimi i dhunës, i zjarrit të konflikteve, i gjakut që nuk ka më ku të derdhet. Kjo është një e kuqe që nuk është jetë – është shkatërrim.

Kjo pikturë nuk kërkon të shpjegojë, por të ndjejë. Nuk synon të bindë, por të tronditë. Emini, si një mjeshtër i vërtetë i ekspresionizmit abstrakt, nuk ilustron ngjarje – ai vizualizon ndjesi. Dhe në këtë vepër, ai zgjedh ta çjerrë sipërfaqen e realitetit për të na treguar atë çka fshihet nën të: fytyra e vërtetë e një bote të plagosur, që shpesh sillet me barbarizëm më të madh se çdo bishë. 

Fytyra pa emër – zëri i viktimave anonime

Portreti që shfaqet në pikturë nuk është portret i një individi të caktuar. Ai nuk ka emër, nuk ka identitet të fiksuar, dhe kjo është pikërisht fuqia e tij më e madhe. Kjo është një fytyrë kolektive, një maskë e realitetit njerëzor të plagosur, një metaforë e të gjithë atyre që janë përballur me tmerrin dhe janë harruar. Është fytyra e një refugjati të palodhur, e një fëmije që ka humbur gjithçka, e një nënë që ka parë fëmijët të shuajnë nën bombardime, e një burri që nuk gjen më kuptim në botë. Fytyra anonime i jep zë atyre që nuk kanë më fuqi të flasin. 

“A i takojnë këta njerëz qenies njerëzore?” – pyetja që dridh ndërgjegjen

Në zemër të veprës qëndron një pyetje filozofike, që artisti e ka artikuluar vetë në deklaratën e tij: “A thua që njerëzit që shkaktojnë këto tmerre dhe ata që i ekzekutojnë i përkasin qenies njerëzore?” Kjo pyetje është e drejtpërdrejtë dhe brutale – një ftesë për reflektim të thellë moral dhe etik. Ajo na çon përtej estetikës së një vepre arti dhe na vendos në një terren ekzistencial: çfarë do të thotë të jesh njeri? Dhe kur kalon njeriu kufirin dhe bëhet ç’njeri?

Artistët e mëdhenj në histori – nga Goya tek Picasso, nga Käthe Kollwitz tek Francis Bacon – kanë ngritur zërin e tyre kundër mizorisë dhe shkatërrimit. Shefqet Avdush Emini, në këtë vijimësi të traditës së rezistencës përmes artit, e përdor brushën si mjet filozofik, si mjet për të sfiduar të keqen dhe për të mos lejuar që ajo të normalizohet. Piktura e tij është një akuzë, një shpallje lufte ndaj indiferencës, dhe një thirrje për rikthim te ndjeshmëria njerëzore. 

Lutja për paqe – një testament artistik për botën

Në fund të gjithçkaje, ajo që mbetet është një lutje: një lutje për paqe. Por nuk është një lutje naive. Nuk është një thirrje romantike për harmoni, por një thirrje që lind nga vetë terri. Është një thirrje e mbushur me dhimbje dhe me dije të thellë për çfarë do të thotë mungesa e paqes. “Lutem për paqe dhe uroj që paqja të mbetet përherë te njerëzimi,” shprehet artisti – dhe në këtë frazë qëndron qëllimi i tij artistik: jo të dokumentojë tmerrin, por të ndryshojë ndërgjegjen, të mbjellë shpresën, të kërkojë humanizëm në një epokë ku humaniteti rrezikon të zhduket. 

Një vepër për historinë dhe për të ardhmen

Piktura e Shefqet Avdush Emini është një vepër që kërkon të jetojë përtej kohës. Ajo nuk është një ilustrim i një momenti të vetëm, por një arkiv vizual i përjetshëm i dhimbjes dhe shpresës njerëzore. Në të njëjtën mënyrë siç muralet e Gernicës së Picassos u bënë simbole të përjetshme të tmerrit të luftës, edhe kjo pikturë e Eminit synon të bëhet një dokument që flet me gjuhën e shpirtit për atë që ndodh kur njeriu harron veten, kur njerëzimi largohet nga vetja.

Kjo vepër është një pasqyrë që na detyron të shohim më thellë, më përtej sipërfaqes, dhe të pyesim veten: a jemi ende njerëzorë? Dhe nëse jo, a mund të rikthehemi?

ENGLISH

The Memory of Wound – A Portrait of the Human Soul at the Edge of Existence From the painting of Shefqet Avdush Emini, created at an international symposium in Egypt

In the world of contemporary art, where aesthetics often become a shelter for form and a neglect of content, the work of Shefqet Avdush Emini stands as a direct punch to the collective consciousness. In this painting, created during an international symposium in Egypt, Emini does not merely raise an image – he builds a memory. He processes a scream that originates from the depths of the human soul and transforms it into a powerful visual act, a portrait of pain that transcends cultural and historical boundaries.

From the first contact with this painting, the sensation that emerges is not simply aesthetic. It is a painful collision with the interior of a human being who lives the consequences of an unspoken tragedy. The colors are no longer tools for beauty, but violent instruments of a visual protest. The deep blue, like a hopeless sky above the subject's forehead, chills the feelings and reveals the mental trauma of a person submerged in experiences that cannot be articulated with words. The red, which erupts like molten blood across the surface, is like an open wound that is never satisfied by time, that is not healed by forgetting. The yellow, often associated with life and light, in this case emerges as a broken illusion, a denied promise of life in a reality that has forgotten what it means to live with dignity.

The human figure rising in this turbulent composition is a universal representation of the victim. It has no name, no ethnic or national identity – it is a human being, a simple being who carries on their face the entire tragedy of humanity. Emini, with deep philosophical sensitivity, chooses not to give clear identities – because pain is universal. It belongs to everyone who has lost, who has been oppressed, who has witnessed with their own eyes the barbarities that humanity is capable of producing.

But this work is not just a documentation of pain. It is an act of accusation. A direct call against indifference. A bitter question that hangs in the air: Do those who cause these horrors, and those who execute them, belong to the human race? It is a question that comes from experience, from reflection, from the long and ongoing confrontation with the faces of the victims of modern history – with genocides, wars, internments, persecutions, and the ongoing destructions that constitute a large part of our daily reality.

Emini does not see art as a refuge. He does not escape reality to seek aesthetics in the abstract. On the contrary, through abstraction, he delves even deeper into the reality of the human soul. He overturns classical forms to show the untold truth of the spirit – a truth that cannot be shaped by simple realism but requires tension, eruption, wild contrasts, and shattered structures. In this way, he gives a voice to those who are unheard – the silenced, the oppressed, the forgotten by memory.

The work is also a call for peace. Not a simple, superficial peace, but an inner peace, a deep, enduring peace, grounded in justice and humanity. The artist’s words – “I pray for peace and wish that peace will remain forever with humanity” – are a message that transcends art. They are a testament, an oath of the artistic spirit that refuses to surrender in the face of destruction. Emini does not paint to forget, but to remember. He paints to stop ruin. He paints to protect humanity from itself.

In this way, this painting is not just a work of art – it is a social act, a moral call, a responsibility taken on by an artist who feels pain as part of his creative identity. And this is what makes Shefqet Avdush Emini's art irreplaceable: the power to unite the beautiful and the painful, to turn art into consciousness, to transform painting into a spiritual document of our time.

This grim, turbulent, scorched, and bloodied portrait is a window that allows us to see not only the face of the victim but also our reflection within it. It reminds us that we are not invulnerable. That every crime we allow to happen without raising our voice is a wound inflicted on all of humanity. That without justice, there is no peace, and without memory, there is no future.

Shefqet Avdush Emini has created here a modern icon of pain, a painted call that urgently demands not to be forgotten, neglected, or silenced. And in a time when silence has become an accomplice to evil, his art becomes more essential than ever – a voice rising from the marrow of the soul to demand justice, humanity, and a brighter world for all of us.

THE PAIN OF THE HUMAN SOUL IN THE COLORS OF THE SKY AND BLOOD: THE MANIFESTO OF PEACE IN THE ART OF SHEFQET AVDUSH EMINI

In the history of contemporary art, there are works that do not speak only of a specific time but of all times. There are paintings that are not only visual but are experienced with all the senses of the soul. And there are artists who are not satisfied with the beauty of form but aim to tear apart the silence of human consciousness. One of them is Shefqet Avdush Emini, one of the most prominent figures of abstract expressionism in the international arena, who, through this work created at a symposium in Egypt, raises a powerful and necessary scream against the barbarity of war and the loss of humanity.

A PORTRAIT OF PAIN WITHOUT A NAME The portrait that appears before our eyes is more than just a face. It is an emotional explosion, a fragmented structure of pain, a powerful collision between the wounded interior and the outside world that scorns it. It has no name because it could be anyone. It has no nationality because pain knows no boundaries. It has no age because the consequences of war do not spare any generation. It is the visual embodiment of what happens when humanity loses itself.

Emini does not conceive this portrait as a simple figurative description of pain, but as a sacred act of narration. With every color thrown, he seems to open a new wound, but at the same time leaves a trace of memory. The white in the background, which is almost obliterated by the chromatic load surrounding it, can be read as the dim light of innocence lost. The black, which intensively traverses the face and gives shape to the distorted contours, is the dark shadow that engulfs the being. It is hatred, death, destruction. The red is the fire that burns, the blood that flows, the scream that never stops. The blue on the forehead is the wounded sky, the troubled mind, the silence that screams within itself.

THE ARTISTIC PHILOSOPHY OF PROTEST AND REFLECTION In this profound work, Emini does not speak only of war as a concrete act. He speaks of war as an existential condition, as a symptom of a collective disease that has engulfed humanity. The question the artist adds, "Do those who cause these horrors and those who execute them belong to the human race?" is a philosophical dilemma that transcends the boundaries of art. It is a call for universal introspection. It is a desire to understand how a human, with all the capacity for love, creation, and sensitivity, can become a machine of destruction without mercy.

For Emini, painting is never neutrality. It is a stance. It is revolt. It is testimony and an act of witness. In this sense, this work is a kind of document of the human soul in its darkest moment. It is an attempt to prevent the past from being forgotten and the present from continuing in indifference.

STYLE AND TECHNIQUE – A DEEP EXPLORATION OF THE SOUL Emini’s expressionist style is powerful and uncompromising. He does not attempt to please the eye but to challenge it. The colors are not chosen for harmony, but for impact. The structures are not perfect, but broken. There is a kind of controlled chaos in this work that makes it breathe like a living organism. This is precisely its power: it is not just an image you see, but a sensation that penetrates you, that unsettles you.

The use of color as a tool to convey emotion is masterful. The drawing is not perfect, but felt. There is a daring freedom in the way the painting is built, in how the colors are poured, in how the form is distorted. It is this distortion that makes it real, because true pain has no frame, no straight line, no classical aesthetics. Pain is chaotic, and Emini's art reflects this in an honest and powerful way.

THE MESSAGE – THE ARTIST'S PRAYER FOR PEACE In the end, this work is a prayer. A call that rises above the silence of the world’s conscience. Shefqet Avdush Emini is not just an artist who paints suffering – he is a soul that cries for peace. He uses art as a medium to heal, to remember, to alarm. He does not take sides, but takes a stand. He does not divide by nationality, but by human sensitivity. And above all, he does not forget.

Through this work, Emini reminds us that war is not a closed chapter of history, but a constant threat that hovers over us like a dark cloud. He makes us understand that only through awareness, through empathy, and through the courage to speak the truth can we give meaning to humanity.

CONCLUSION – ART AS RESISTANCE AND MEMORY This painting is not just a work of art. It is an act of resistance. A memory engraved in color. A silent explosion that seeks to awaken the conscience of a world that often chooses not to see. In an era where images of violence have become commonplace and indifference has become a shield, this work calls every viewer to stop, to feel, and to think.

Through this creation, Shefqet Avdush Emini teaches us that art is not just a mirror of the world, but also its conscience. Through this work, he calls on us not to forget, not to remain silent, and above all – not to stop dreaming of a world where peace is not just a word, but a reality.




Geplaatst door op

No comments:

Post a Comment